Ryu Murakami – Piercing

Ο γιαπωνέζος Ρίου Μουρακάμι θεωρείται ένας από τους καλύτερους συγγραφείς ψυχολογικών θρίλερ. Τα περισσότερα μυθιστορήματά του είναι ολιγοσέλιδα και συχνά-πυκνά επιλέγει να γράφει στο πρώτο πρόσωπο χρησιμοποιώντας τη «φωνή» κάποιας νέας γυναίκας, κάτι που δε συμβαίνει εδώ. Ωστόσο, αυτό δεν αφαιρεί κάτι από την αφήγηση αφού ένα τρίτο μάτι είναι εκείνο ακριβώς που χρειάζεται για να πει αυτή την ιστορία όπως της πρέπει.
Το Piercing είναι η ιστορία του Kawashima και της Chiaκi, δύο φαινομενικά αντίθετων χαρακτήρων, που ωστόσο έχουν κάτι κοινό: κρύβουν ο καθένας το δικό του σκοτεινό μυστικό. Ο πρώτος νιώθει έντονα την επιθυμία να σκοτώσει κάποιο και η δεύτερη αυτοτραυματίζεται ξανά και ξανά, περιμένοντας κάποια ευγενική ψυχή, ένα από μηχανής θεό να έρθει και να τη σώσει. Και οι δύο επίσης δεν έχουν και την καλύτερη ιδέα για τον εαυτό τους, πάσχουν από έλλειψη αυτοπεποίθησης, ειδικά η κοπέλα η οποία ομολογεί: «Αυτή είμαι εγώ: μια γυναίκα με την οποία οι άλλοι άνθρωποι θα ένιωθαν ντροπή να κυκλοφορούν μαζί της».
Τα πάθη και τα σκοτεινά τους μυστικά θα οδηγήσουν τον ένα κοντά στον άλλο. Ο άντρας πρέπει να σκοτώσει κάποια για να σώσει το νεογέννητο παιδί του από τα φονικά του ένστικτα, κι η γυναίκα, που βγάζει το ψωμί της σαν πόρνη, πρέπει να χαρακώσει και πάλι το κορμί της για να εξαγνιστεί. Η συνάντησή τους θα είναι συνταρακτική και αιματοβαμμένη, στα όρια του τρόμου και της απόγνωσης.
Σ’ αυτή την ιστορία δεν υπάρχουν θύματα και θύτες, όλοι θύματα είναι, και οι ανατροπές των ρόλων αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Οι ήρωές μας χρειάζονται ο ένας τον άλλο, κι ας μη δείχνουν να το καταλαβαίνουν, αφού αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο ένας φλερτάρει με το φονικό κι η άλλη με το θάνατο. Η τελευταία κλέβει την ικανοποίηση που θα χάριζε στον πρώτο το έγκλημα, ο δεύτερος ουσιαστικά σώζοντάς την από τον εαυτό της την κάνει να εκτιμήσει λίγο περισσότερο τη ζωή. Καθώς το ένα γεγονός ακολουθεί το άλλο, καθώς μιλάνε όλο και πιο πολύ, τόσο και οι ομοιότητές τους βγαίνουν στο φως, τόσο και ξαλαφρώνουν. Στο κάτω-κάτω της γραφής: «Όλοι θέλουν να μιλάνε για τον εαυτό τους, και όλοι θέλουν να ακούνε τις ιστορίες των άλλων, έτσι ώστε να παριστάνουν τη μια τους ρεπόρτερ και την άλλη τις διασημότητες… Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Όλοι τριγυρνάνε εδώ κι εκεί και συγκρίνουν τις πληγές τους μ’ εκείνες των άλλων».
Αυτή η νουβέλα δεν προσφέρεται για ανάγνωση απ’ τον καθένα, αφού διεισδύει με τρόπο σκληρό και ωμό στα σκοτάδια κάποιων ψυχών και περιγράφει χωρίς περιστροφές τις κακές επιρροές και τις διαστροφές τους. Πρόκειται για μια σκοτεινή ιστορία μέσα στην οποία πού και πού τρυπώνει λίγο φως. Λιτή, άμεση, καλογραμμένη.