Akira Yoshimura – One Man’s Justice

Αυτό είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που πιάνουν εξ απροόπτου τον αναγνώστη. Όχι τόσο για το θέμα τους, ούτε και για τη γραφή τους, αλλά για τον τρόπο που λένε την ιστορία τους. Το One Man’s Justice είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά και ένα ψυχογράφημα την ίδια ώρα. Μας μιλά για τα γεγονότα που συντάραξαν την Ιαπωνία στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, αλλά μας περιγράφει κιόλας τον ψυχικό κόσμο ενός νέου άντρα, φλογερού πατριώτη, που στο τέλος της διαμάχης νιώθει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Κι αυτό επειδή από τη μια στιγμή στην άλλη βλέπει τα πιστεύω και τη ζωή του να γκρεμίζονται, και τον εαυτό του να βρίσκεται ξαφνικά κυνηγημένος, ένας δραπέτης από τη νέα πραγματικότητα της πατρίδας του – αυτής που μόλις έχει συνθηκολογήσει με τον εχθρό. Τη μια ημέρα λοιπόν είναι στρατιώτης και την επόμενη φυγάς. Ο φόβος και τα γιατί του θα τον οδηγήσουν από τον ένα τόπο στον άλλο, από τη μια συνειδητοποίηση στην επόμενη. Και στο τέλος θα ανατρέψουν τα πάντα μέσα του. Το λάθος θα πάρει τη θέση του σωστού και αντίστροφα. Τα παλιά του πιστεύω θα αντικαταστήσουν κάποια νέα. Θα δει τον παλιό του κόσμου να γκρεμίζεται και μέσα από τα συντρίμμια να αναδύεται κάποιος θαυμαστός καινούριος.
Όπως υποδεικνύει και ο τίτλος του βιβλίου εδώ έχουμε μια προσωπική ιστορία, ενταγμένη μέσα σ’ ένα ιστορικό πλαίσιο. Ο συγγραφέας μέσω των περιπετειών του ήρωά του και των μεταλλαγών των σκέψεων και των συναισθημάτων του, θέλει να μας μιλήσει για τη χώρα του και όλα τα σύγχρονα δεινά της, να μας πει ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια. Χωρίς να χαρίζεται ούτε στιγμή στους συμπατριώτες του, δε χάνει την ευκαιρία να τα χώσει και στους αμερικανούς κατακτητές, τους δήθεν πολιτισμένους που φέρθηκαν με βαρβαρότητα στη χώρα του.
Ο σκληρός πόλεμος κι η ακόμη πιο οδυνηρή ειρήνη, οι νίκες και οι ήττες, οι μεγάλες προσδοκίες και οι τεράστιες απογοητεύσεις, αυτές είναι που χαράζουν τις ζωές των ανθρώπων – κάποιων λιγότερο, κάποιων περισσότερο. Αυτές τις προκλήσεις της κάθε μέρας κάποιοι έχουν τη δύναμη να τις αντιμετωπίσουν και κάποιοι όχι. Ο ήρωας της ιστορίας μας είναι δυνατός κι αδύναμος την ίδια ώρα, καθώς προσπαθεί απεγνωσμένα να προσαρμοστεί σ’ ένα κόσμο που αλλάζει, και τον οποίο πια δυσκολεύεται ν’ αναγνωρίσει. Ένας ήρωας τραγικός; Ναι! Αλλά και ένας ήρωας που κουβαλά ένα τεράστιο φορτίο στους ώμους του: είναι ύποπτος για εγκλήματα πολέμου. Εγκλήματα που στην αρχή δε βαραίνουν τη συνείδησή του, τα οποία όμως στη συνέχεια του καταντούν βραχνάς. Εγκλήματα που του επέβαλαν ο πόλεμος, οι αρχές και οι πεποιθήσεις του. Εγκλήματα που ωστόσο ωχριούν, μπροστά σ’ εκείνα στα οποία υπέπεσαν οι αμερικανοί σε βάρος των συμπατριωτών του.
Αυτό το μυθιστόρημα δεν είναι εύκολο ανάγνωσμα, αλλά ξεχειλίζει από ουσία. Μας μιλά με συνταρακτική απλότητα για τον πόλεμο και τα δεινά που επιφέρει, αλλά και για το φανατισμό, που πολλές φορές θολώνει τα βλέμματα των ανθρώπων. Ο βασικός του πρωταγωνιστής, ένας λεπτομερώς σκιαγραφημένος χαρακτήρας, θα μπορούσε να είναι ο καθένας -κάποιος γνωστός, ένας φίλος μας, όποιος πολέμησε για μια πατρίδα, κι απογοητεύτηκε- και η εικόνα του παραμένει χαραγμένη στη σκέψη του αναγνώστη πολύ μετά αφού κλείσει το βιβλίο. Ο Γιοσιμούρα δε μοιάζει να αρέσκεται στις εύκολες λύσεις, κι αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που κάνει αυτή του τη δουλειά να ξεχωρίζει. Αξιανάγνωστο.