Ο βασικός του πρωταγωνιστής, ο Σατού, είναι ένα άτομο με ιδιαίτερα χαμηλή αυτοπεποίθηση και θεωρεί τον εαυτό του πραγματικά σκουπίδι. Γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι αδύναμος σαν χαρακτήρας, κι όσο κι αν προσπαθεί, όχι και τόσο συχνά εδώ που τα λέμε, να πείσει τον εαυτό του ότι αξίζει κι αυτός κάτι δεν τα πολυκαταφέρνει. Και όλο και πιο πολύ σκέφτεται το θάνατο, αν και «ο καιρός είναι πολύ καλός για να πεθάνω τώρα αμέσως».
Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ζοφερά μέσα στον κλειστοφοβικό του κόσμο. Η αγοραφοβία του παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις και πού και πού νιώθει ότι έχει ξεχάσει πώς να μιλά στους άλλους ανθρώπους. Κάτι πρέπει να κάνει, αλλά τι; Την απάντηση τη βρίσκει πιο εύκολα από τι θα περίμενε κανείς: Πρέπει να τιμωρήσει αυτούς που τον έκαναν αυτό που είναι. Και ποιοι είναι αυτοί; Οι εγκέφαλοι που κρύβονται πίσω από τη δημόσια τηλεόραση της Ιαπωνίας (NHK). Είναι σίγουρος ότι αυτοί φταίνε για όλα, πώς αυτοί δημιούργησαν μια ολόκληρη γενιά από όντα που δεν είναι άνθρωποι αλλά χικικομόρι. Πώς να τους χτυπήσει όμως; Πώς να αποδώσει δικαιοσύνη; Όλο ρωτά τον εαυτό του, αλλά απαντήσεις δεν παίρνει. Είπε κι αυτός μια φορά στη ζωή του να κάνει κάτι και δεν ξέρει πώς να το κάνει.
Ωστόσο, σχεδόν χωρίς τη συγκατάθεσή του, τα πράγματα θ’ αρχίσουν κάποτε και γι’ αυτόν ν’ αλλάζουν. Καταρχήν θα γνωρίσει ένα μυστηριώδης κορίτσι που ακούει στο όνομα Μισάκι, που θα αναλάβει με το έτσι θέλω να τον σώσει από τον εαυτό του. Και μετά, αφού της πει ένα μεγάλο ψέμα, θα αποφασίσει να το μετατρέψει σε αλήθεια, μεταμορφώνοντας τον εαυτό του σε δημιουργό. Με τη βοήθεια ενός παλιού συμμαθητή, που ακούει στο όνομα Γιαμαζάκι, θ’ αρχίσει να δημιουργεί το καλύτερο παιχνίδι ρόλων στην ιστορία της ανθρωπότητας, ένα παιχνίδι ερωτικού περιεχομένου. Αλλά, σαν χικικομόρι που είναι, δεν νιώθει άνετα όταν βρίσκεται ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους και έτσι τα σχέδιά του δεν θα μπορέσουν να υλοποιηθούν και τόσο εύκολα. Τη μια νιώθει καλά, την άλλη χάλια, τη μια συμπαθεί τους νέους και μοναδικούς του φίλους, την άλλη δεν τους αντέχει. Το μόνο που θέλει είναι να τον αφήσουν στην ησυχία του, κι ας ξέρει ότι δεν μπορεί να πολεμήσει τον εχθρό μόνος, κι ας νιώθει ότι χρειάζεται τους άλλους. Άσπρο-μαύρο είναι η ζωή του, με το μαύρο να δίνει όλο και πιο έντονα το παρόν του. Παλιά ένιωθε μόνος μοναχός του, τώρα νιώθει μόνος όταν είναι με τους άλλους. Τι είχαμε, τι χάσαμε δηλαδή. «Ακόμη κι αν συνεχίσω να ζω τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ο πόνος θα παραμείνει».
Ο συγγραφέας κάνει ένα μακροβούτι στα σκοτάδια που κρύβουν μέσα τους οι ήρωές του. Όλοι τους είναι πονεμένοι, όλοι κρύβουν μυστικά και όλοι, μα όλοι, είναι δυστυχισμένοι. Την κάθε ανάσα που ξοδεύουν την ξοδεύουν με κόπο -«Αναρωτιόμουνα κατά πόσο θα συνέχισα να ζω κάθε μέρα, ψιθυρίζοντας στον εαυτό μου ότι δεν αντέχω πια»- και τα όνειρά τους θυμίζουν περισσότερο ψευδαισθήσεις, δημιουργήματα των ναρκωτικών ή μιας αχαλίνωτης φαντασίας. Υπάρχει γι’ αυτούς σωτηρία; αναρωτιέται κανείς. Η αλήθεια είναι ότι για κάποιους από αυτούς μπορεί να υπάρξει, για τους περισσότερους όμως όχι. Η ζωή τους είναι ένα καθημερινό δράμα το οποίο πολλές φορές οι λέξεις απλά αδυνατούν να περιγράψουν.
Όπως διαβάζουμε όταν γράφτηκε αυτό το βιβλίο, πριν δέκα και βάλε χρόνια, στην Ιαπωνία υπήρχαν δύο εκατομμύρια χικικομόρι. Σήμερα λογικά θα είναι πολύ περισσότεροι, ενώ αυτό το φαινόμενο άρχισε να δίνει όλο και πιο έντονα το παρόν του και στις δυτικές κοινωνίες. Ο συγγραφέας μέσα απ’ αυτή την ιστορία δεν προσπαθεί να εξηγήσει το φαινόμενο, αλλά να μιλήσει με άμεσο τρόπο για τον τρόπο ζωής και σκέψης αυτών των ανθρώπων, κάτι που καταφέρνει, παρά τις όποιες αδυναμίες στην αφήγηση.
Από το βιβλίο αυτό που σημείωσε μεγάλη επιτυχία στην Ιαπωνία ξεπήδησαν σαν κλώνοι σειρές από άνιμε και μάνγκα, που μιλούν με άμεσο τρόπο στους νέους της μακρινής χώρας για κάποια θέματα τα οποία λίγο ή πολύ τους αφορούν προσωπικά. Όσοι ενδιαφέρονται για την Ιαπωνία του σήμερα θα βρουν ίσως εδώ πολλές απαντήσεις στα ερωτήματα που τους απασχολούν.
No comments:
Post a Comment