Haruki Murakami – Pinball, 1973

Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο που έγραψε ο Χαρούκι Μουρακάμι και το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε στην Ιαπωνία πριν από τριάντα και πλέον χρόνια, το 1980. Ανήκει στην Τριλογία του Αρουραίου, τα άλλα δύο κομμάτια της οποίας αποτελούν τα Hear the Wind Sing και A Wild Sheep Chase.
     Σ’ αυτό το μυθιστόρημα, όπως θα ανέμενε κανείς, ο συγγραφέας καταπιάνεται με μερικά από τα αγαπημένα του θέματα: τη μοναξιά, τον έρωτα και την απώλεια, τη μουσική, τις εμμονές.
     Οι ήρωές του είναι δύο: ο αφηγητής του οποίου το όνομα ποτέ δεν μαθαίνουμε και ο Αρουραίος. Παρακολουθούμε τα έργα και τις ημέρες τους μέσα από παράλληλες αφηγήσεις που μας ταξιδεύουν μπρος πίσω στο χρόνο. Τα γεγονότα διαδραματίζονται το 1969 και το 1973 -τα περισσότερα τη δεύτερη χρονιά- και όπως είναι φυσικό, όσο κι αν δεν συμβαίνουν και πολλά, αυτά που συμβαίνουν είναι παράξενα.
     Ο αφηγητής, που δουλεύει σαν μεταφραστής, ξυπνά ένα πρωί ανάμεσα σε δυο κοπέλες, που τυγχάνει να είναι αδελφές και μάλιστα δίδυμες. Δεν θυμάται πώς και πότε βρέθηκαν εκεί, αλλά όσο κι αν αυτό τον παραξενεύει στην αρχή, δεν αργεί να το αποδεχτεί σαν ένα απλό δεδομένο της ζωής. Έτσι, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει, αρχίζει να ζει μαζί τους. Το γεγονός αυτό δεν μοιάζει φαινομενικά να επηρεάζει τη ζωή του και σιγά σιγά αρχίζει να θεωρεί την παρουσία τους σαν κάτι το δεδομένο, κάτι που είτε έτσι είτε αλλιώς επρόκειτο να συμβεί. Εξάλλου δεν του γίνονται βάρος. Όλη μέρα είναι στο σπίτι, του καθαρίζουν, του μαγειρεύουν, κάνουν έρωτα μαζί του και ποτέ δεν απαιτούνε τίποτα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Παρ’ όλ’ αυτά δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος, αφού στην σκέψη και στην ψυχή του κόβει ακόμη βόλτες η Ναόκο, μια παλιά αγαπημένη, η πρώτη του πραγματική αγάπη, η οποία είναι τώρα πια νεκρή. Η μορφή της δεν τον εγκαταλείπει ποτέ. Θυμάται τα λίγα που έζησαν μαζί, τις στιγμές που μοιράστηκαν, σκέφτεται όλα αυτά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Την ίδια ώρα όμως τον στοιχειώνει και μία άλλη ανάμνηση: αυτή ενός φλίπερ! Το Διαστημόπλοιο ήταν το αγαπημένο του φλιπεράκι και τώρα αναρωτιέται τι απέγινε, καθώς, όπως λέει, το να το παίζει ήταν το μοναδικό πράγμα στο οποίο ήταν καλός. Το παιχνίδι αυτό σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή για κείνον, μια εποχή που προσπαθεί τώρα μάταια πλην απεγνωσμένα να αναβιώσει.
     Ο Αρουραίος από τη δική του πλευρά μοιάζει να ζει μια άχαρη πληκτική ζωή, δίχως κανένα σκοπό. Του αρέσει να ξοδεύει το χρόνο του σε ένα μπαρ, να αμπελοφιλοσοφεί, να περιφέρεται από το ένα μικρό αδιέξοδο στο άλλο. Μέχρι που γνωρίζει μια εξίσου μοναχική γυναίκα, μια μουσικό, που τον υποδέχεται με μεγάλη χαρά στη ζωή και στο κρεβάτι της, αλλά η οποία στο τέλος αδυνατεί να του προσφέρει ό,τι ζητά, αφού ακόμη κι αυτός ο ίδιος δεν φαίνεται να γνωρίζει τι ακριβώς είναι αυτό. Εξάλλου: «Τα καλά ερωτήματα, ποτέ δεν έχουν απαντήσεις», και όσο δεν μπορείς να βρεις τις απαντήσεις δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να περιφέρεσαι από δω κι από κει, μέχρι που να συμβεί κάτι. Κάτι που θα αλλάξει τα πάντα.
     Αυτή είναι μια καλογραμμένη ιστορία που θα ικανοποιήσει τους φίλους του συγγραφέα. Ίσως να μην φτάνει στο ύψος των επόμενων έργων του, αλλά δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να ρίξει μια ματιά σ’ ένα από τα κείμενα που αποτέλεσαν τις βάσεις για την οικοδόμηση του μελλοντικού φανταστικού του κόσμου.