Ήρωάς του είναι ο Χατζίμε, ένας σχετικά επιτυχημένος επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης δύο τζαζ μπαρ, και σχετικά ευτυχισμένος οικογενειάρχης, παντρεμένος με δύο παιδιά. Για να ακριβολογούμε στη ζωή του όλα μοιάζουν σχετικά αφού νιώθει πάντα ότι κάτι του λείπει, κι ας μην ξέρει ακριβώς τι είναι αυτό. Όπως λέει κι ο ίδιος: «Ζούσα τη ζωή κάποιου άλλου και όχι τη δική μου». Έτσι ακριβώς, και μοιάζει να περιφέρεται μόνιμα σε ένα κενό, ενώ: «Ο πραγματικός μου εαυτός είναι μακριά. Δεν φαίνεται στην εικόνα».
Όλα αυτά ωστόσο θα αλλάξουν όταν θα επισκεφθεί ένα από τα μπαρ του η Σιμαμότο, ο παιδικός του έρωτας. Τη θυμάται ακόμη όπως ήταν τότε: ένα μάλλον άχαρο, υπέρβαρο κορίτσι, που λόγω κάποιου προβλήματος συνήθιζε να σέρνει το ένα της πόδι. Α, ήταν και μοναχοπαίδι, όπως κι ο ίδιος, κι αυτό ήταν ακριβώς που έφερε τον ένα κοντά στον άλλο. Ένα τυχαίο άγγιγμα των χεριών τους, είκοσι χρόνια μετά, στοιχειώνει ακόμα τη μνήμη και τις αισθήσεις του. Η Σιμαμότο ωστόσο σήμερα είναι μια εντυπωσιακή γυναίκα, που σε τίποτα δεν θυμίζει τον παλιό της εαυτό. Οι δυο τους συναντιούνται τώρα κάθε τόσο, θυμούνται τα παλιά και μιλούν για το σήμερα – το δικό του σήμερα. Για κάποιο λόγο η γυναίκα δεν θέλει να του πει τίποτα για τη ζωή της, περά από εκείνα τα οποία ήδη γνωρίζει.
Ο Χατζίμε νιώθει ότι μπορεί να μοιραστεί τα πάντα μαζί της, κι ας μην ανταποδίδει την εμπιστοσύνη του με τον ίδιο τρόπο. Μέσα από τις συναντήσεις και τις συζητήσεις τους, μέσα από σκέψεις και παραδοχές, ο άντρας αναπλάθει ένα παρελθόν που περισσότερες πίκρες παρά χαρές κρύβει μέσα του, όπως και το παρόν του άλλωστε, κι ο έρωτάς του γι’ αυτή φουντώνει και πάλι. Οι ενοχές από τα λάθη του χθες τον στοιχειώνουν, απ’ αυτά του σήμερα του κλέβουν ζωή. Μοιάζει να είναι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που δεν θα καταφέρουν να γίνουν ποτέ ευτυχισμένοι. Όμως γιατί; Γιατί είναι έτσι; Γιατί έκανε αυτά που έκανε; Και γιατί αυτός, από όλους τους ανθρώπους, είναι καταδικασμένος να πληγώνει ανεπανόρθωτα τους άλλους, απλά και μόνο με το να υπάρχει;
Η μουσική δίνει δυναμικά το παρόν της, όπως θα ανέμενε κανείς, και σ’ αυτό το βιβλίο. Το πρώτο μέρος του τίτλου μάλιστα είναι παρμένο από ένα παλιό τραγούδι, ενώ το δεύτερο από ένα μύθο για τους αγρότες της Σιβηρίας. Η μουσική ήταν που έφερε κάποτε λίγο πιο κοντά τους δυο τους, αυτή τον βοήθησε να τα βγάλει πέρα στα χαμένα χρόνια της νιότης του (μεταξύ 18 και 30, τα χρόνια της παγωνιάς, της μοναξιάς και της απογοήτευσης), αυτή είναι που του χαρίζει και σήμερα μια πιο άνετη ζωή. Η μουσική, που τον ταξιδεύει και τον πληγώνει, που τον λυτρώνει και δίνει φωνή στα συναισθήματά του.
Πίσω από τη σκιά του καταλυτικού έρωτά του για τη Σιμαμότο, κρύβονται άλλες δύο μορφές: αυτή της γυναίκας του, που έχει ένα φοβερό μυστικό, και της Ιζούμι, με την οποία έκανε τις πρώτες σεξουαλικές ανακαλύψεις και την οποία μαχαίρωσε πισώπλατα όταν δεν του έδωσε ακριβώς αυτό που ζητούσε. Το παρελθόν που σέρνει πίσω του είναι βαρύ και μόνο «αν γίνει ένας νέος άνθρωπος θα μπορέσει να διορθώσει τα λάθη του χθες του». Θα τα καταφέρει όμως;
Ένα καλογραμμένο, πλην μελαγχολικό βιβλίο, που σίγουρα θα ικανοποιήσει τους πολυάριθμους φίλους του συγγραφέα.
Πολύ καλό,το διάβασα πριν ενα μήνα,το ύφος του είχε λίγο απο Νορβηγικό δάσος (νομίζω).
ReplyDelete