Αυτό είναι ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του διάσημου συγγραφέα. Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, αλλά μάλλον για ένα εκτεταμένο διήγημα ή μια σύντομη νουβέλα.
Η ιστορία καταπιάνεται με την ιστορία δύο φίλων, του Κέι και του Ρόκου, που πηγαίνουν μια μακρινή εκδρομή με σκοπό να σκαρφαλώσουν στην κορυφή του ηφαιστειογενούς όρους Άσο. Το μόνο που τα πράγματα δε θα αποδειχτούν τόσο εύκολα όσο τα περιμένουν, αφού φτάνουν στους πρόποδες του βουνού και ετοιμάζονται για την ανάβαση την πλέον ακατάλληλη ώρα, λίγο πριν την 210η μέρα του σεληνιακού ημερολογίου. Σύμφωνα με την παράδοση, αλλά και την εμπειρία χρόνων, πάντα αυτή τη μέρα ο καιρός κάνει τα δικά του. Φωτίζει και σκοτεινιάζει κατά τα κέφια του, ο άνεμος λυσσομανάει και ηρεμεί και πάντα καραδοκούν καταιγίδες.
Προτού όμως φτάσουν στη μοιραία αυτή μέρα οι δυο φίλοι ξοδεύουν το χρόνο τους σ’ ένα πανδοχείο, που βρίσκεται ακριβώς αντίκρυ από το βουνό. Εκεί συζητούν τα πάντα, αμπελοφιλοσοφούνε και… παραγγέλλουν αυγά μισοψημένα, με αποτέλεσμα ο ένας να πάρει δυο καλοψημένα κι ο άλλος δύο ωμά.
Το μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου καταλαμβάνουν οι απολαυστικοί διάλογοι ανάμεσα στους δυο φίλους, αλλά και στην γκαρσόνα του πανδοχείου, που μοιάζει να μην έχει καμία απολύτως επαφή με τον κόσμο, μια και κάνει το ένα λάθος μετά από το άλλο. Εκτός από τα αυγά, τους φέρνει και μια μπίρα που δεν είναι μπίρα, ενώ μοιάζει να αγνοεί και τη διαφορά ανάμεσα στο όρος Άσο και την επαρχία με το ίδιο όνομα.
Οι αφορισμοί δίνουν και παίρνουν, ειδικά σε ό,τι αφορά το… τοφού: «Αν ο γιος ενός πωλητή τοφού μπορεί να γίνει κάποιος που μετράει σ’ αυτή την κοινωνία, τότε υπάρχει η πιθανότητα κάποιος που πραγματικά μετράει να γίνει πωλητής τοφού…» «Δεν είναι επιτρεπτό να αστειεύεται κανείς σε ό,τι αφορά τον τοφουϊσμό, έτσι;»
Οι δυο φίλοι μοιάζουν να διαφωνούν στα πάντα κι αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Οι διαφωνίες τους είναι που δίνουν χρώμα στο κείμενο, που μας κάνουν να χαμογελάμε. Αλλά και οι ιδιοτροπίες τους, αφού όταν επισκέπτονται τα λουτρά ο Κέι εισηγείται ότι θα μπορούσαν να πλύνουν ο ένας την πλάτη του άλλου, κι ο Ρόκου αρνείται αφού η πλάτη του φίλου του είναι πολύ πιο πλατιά απ’ τη δική του και έτσι θα αναγκαζόταν να δουλέψει περισσότερο από αυτόν.
Η «210η μέρα» είναι ένα καλογραμμένο αφήγημα, που μπορεί να μη φτάνει σε ποιότητα τα γνωστά μυθιστορήματα του συγγραφέα, αλλά το οποίο παρόλα αυτά διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα.
No comments:
Post a Comment