Kobo Abe – The Ark Sakura

Στο The Ark Sakura βασικός πρωταγωνιστής είναι ένας άντρας που είναι γνωστός σαν ο Τυφλοπόντικας ή απλά σαν το Γουρούνι και ο οποίος προσπαθεί να προσλάβει 385 άτομα, που θα αποτελέσουν τη πλήρωμα της κιβωτού του. Όντας σίγουρος ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει, μοιάζει αποφασισμένος να δώσει τα εισιτήρια επειγόντως σε κάποιους ανθρώπους, κάτι που δεν αποδεικνύεται και τόσο εύκολο. Η τύχη του ωστόσο μοιάζει ν’ αλλάζει όταν γνωρίζει ένα έμπορο εντόμων, σπάνιων και μη. Σ’ αυτόν, τον Κομόνο, θα δώσει το πρώτο εισιτήριο, ενώ άλλα δύο σύντομα θα αφαιρεθούν από την κατοχή του, καθώς θα κλαπούν από έναν ελκυστικό άντρα, που είναι γνωστός σαν ο πρόεδρος, κι ένα όμορφο νεαρό κορίτσι, του οποίου το όνομα δεν θα μάθουμε ποτέ. Και τότε η περιπέτεια αρχίζει. Μια περιπέτεια γεμάτη ευτράπελες καταστάσεις, θεωρίες συνομωσίας, αγωνία, γέλιο και πολλές ανατροπές.
     Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας διαδραματίζεται στο εσωτερικό της κιβωτού, που είναι ενσωματωμένη σε ένα βουνό. Εκεί, οι τέσσερις βασικοί πρωταγωνιστές συζητάνε, τσακώνονται, τα βρίσκουν και τα χάνουν. Πρόκειται για τόσο αντίθετους φαινομενικά χαρακτήρες, που η συνύπαρξή τους κάθε άλλο παρά εύκολη θα αποδειχτεί. Ο καθένας με τις ιδιοτροπίες, τα μυστικά και τα ψέματά του. Ο καθένας με τη δική του ατζέντα. Ακόμη και η προοπτική της σωτηρίας δεν φαίνεται να είναι αρκετή για να τους συμφιλιώσει. Στο μεταξύ είναι και κάτι άλλο που ανάβει τα αίματα εκεί μέσα: η ομορφιά της γυναίκας. Η σχέση της με τον πρόεδρο παραμένει αδιευκρίνιστη, ο Κομόνο δεν χάνει την ευκαιρία να της τα ρίχνει, ενώ και ο τυφλοπόντικας, παρά το υπερβολικό βάρος και τη φυσική ντροπαλότητά του, δεν μένει αδιάφορος. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να της βάλει χέρι.
     Οι εντάσεις μεγάλες, και θα γίνουν ακόμη μεγαλύτερες όταν ο πρόεδρος θ’ ανακαλύψει ότι στην κιβωτό υπάρχουν κάποιοι κατάσκοποι. Ποιοι είναι και γιατί βρίσκονται εκεί; Και πώς μπόρεσαν να βρουν την είσοδο και να μπουν μέσα αποφεύγοντας όλες τις παγίδες; Αλλά, εδώ που τα λέμε, τα κατάφεραν ο πρόεδρος και το κορίτσι πηγαίνοντας εκεί με ταξί, πώς να μην το κατόρθωναν οι άλλοι;
     Όσο περνά η ώρα τόσο περισσότερο και μοιάζει να ξεφεύγει η κατάσταση. Οι ήρωές μας συζητούν αδιάκοπα, συνωμοτούν, βάζουν τρικλοποδιές ο ένας στον άλλο και το φιλοσοφούν. «Έτσι εξελιχθήκαμε από τους πιθήκους: μαθαίνοντας να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας για να ξεφεύγουμε απ’ τις ζόρικες καταστάσεις», λέει ο ένας, ενώ ο άλλος τονίζει ότι: «Η ελευθερία είναι κάτι που πρέπει να ανακαλύψεις μόνος».
     Στο μεταξύ στο προσκήνιο εμφανίζονται και κάποια νέα πρόσωπα ή και ομάδες: ο μοναδικός φίλος του Τυφλοπόντικα στον έξω κόσμο, με τον οποίο συνεργάζεται κιόλας σε μια παράνομη επιχείρηση, ο πατριός του, που είναι γνωστός με το παρατσούκλι Επιτιθέμενο Αγριογούρουνο και ο οποίος συνήθιζε να τον κακομεταχειρίζεται όταν ήταν παιδί, μια ιδιόρρυθμη ομάδα οδοκαθαριστών, που αποτελείται από συνταξιούχους άντρες και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι κρύβουν πίσω τους σκοτεινά (προσωπικά) συμφέροντα.
     Όπως θα ανάμενε κανείς το μείγμα γίνεται στο τέλος πραγματικά εκρηκτικό, αλλά ο συγγραφέας μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο να διακωμωδήσει την κατάσταση, παρά να αναδείξει τις τραγικές της διαστάσεις. Έτσι μας οδηγεί από φάρσα σε φάρσα, ενώ φαίνεται να μας κλείνει με τρόπο το μάτι και να μας λέει ότι, τελικά τίποτα δεν αξίζει τον κόπο να παίρνει κανείς στα σοβαρά.
     Ένα βιβλίο που χαρίζει πολλά χαμόγελα, αλλά και το οποίο σπέρνει στο υποσυνείδητο του αναγνώστη πολλές σκέψεις. Αξιόλογο, από κάθε άποψη.