Haruki Murakami – After Dark

Αν και διαβάζω γιαπωνέζικη λογοτεχνία εδώ και χρόνια καθυστέρησα κάπως να κάνω βουτιά στους κόσμους του Χαρούκι Μουρακάμι λόγω του ότι είναι… διάσημος! Ο καθένας με τον πόνο του, που λέμε. Πρώτα διάβασα το μεγάλο του, σε μέγεθος και σε ουσία, μυθιστόρημα “Kafka on the Shore” ενώ χθες… καταβρόχθισα τη νουβέλα “After Dark”.
Ο Μουρακάμι σ’ αυτό το βιβλίο θυμίζει λίγο Μπανάνα Γιοσιμότο, αφού με εξαίρεση ένα άντρα, όλοι οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές είναι γυναίκες. Γυναίκες πονεμένες και μόνες, ασχημόπαπα και σταχτοπούτες, τυχερές και κακοποιημένες. Γυναίκες που συναντώνται τυχαία στη διάρκεια μιας νύχτας και μοιράζονται μυστικά για τις ζωές τους, που ξύνουν πληγές και ταξιδεύουν στους κόσμους των ονείρων και των αναμνήσεών τους. Γυναίκες που κάθε τόσο μοιάζουν να βρίσκονται στα όρια της απελπισίας: «Όταν τελειώνω τη δουλειά και ξαπλώνω στο κρεβάτι πάντα σκέφτομαι: μακάρι να μην ξυπνήσω. Μακάρι να συνεχίσω να κοιμάμαι. Επειδή αν το κάνω δε θα υπάρχει λόγος να σκέφτομαι τίποτα». Τα πιο πάνω λόγια τα λέει η Κορότζι στη Μαρί, τη βασική πρωταγωνίστρια της ιστορίας. Στη Μαρί, το ασχημόπαπο, της οποίας η πανέμορφη αδελφή με το όνομα Έρι, ζει το… όνειρο της απελπισμένης Κορότζι, αφού εδώ και δύο μήνες κοιμάται συνεχώς. Όχι, δεν έχει πέσει σε κώμα, απλά κοιμάται, κι η αδελφή της, που δεν αντέχει πια τον πόνο του να μένει στο σπίτι και να την παρακολουθεί, κάθε νύχτα παίρνει τους δρόμους, τριγυρνώντας στις σκιές και τα εστιατόρια του Τόκιο, συντροφιά μ’ ένα χοντρό βιβλίο. Κάποια απ’ αυτές τις νύχτες θα συναντήσει κι ένα παλιό γνώριμο, που με το έτσι θέλω, αλλά χωρίς στ’ αλήθεια να το επιδιώξει θα της αλλάξει λίγο οπτική, θα την κάνει να βγει απ’ το μέσα της, να μιλήσει σε ανθρώπους άγνωστους γι’ αυτά που την τυραννάνε.
Ο συγγραφέας παίζοντας με τους χρόνους της αφήγησης, λειτουργώντας αφαιρετικά μα με διαύγεια, προσπαθεί απλά να μας πει μια ιστορία. Μια ιστορία για τους ανθρώπους που κινούνται γύρω μας, στο φως και το σκοτάδι, για τις φυλές της νύχτας και τα βάρη που κουβαλούν στην πλάτη τους. Και το κάνει φαινομενικά εύκολα, δεξιοτεχνικά αβίαστα και πολύ πειστικά. Οι ηρωίδες και ο ήρωάς του συζητούν για τα πάντα, παντού: σε πάρκα, σε μπαράκια, σε εστιατόρια και σε «ξενοδοχεία του έρωτα». Όλοι έχουν κάτι να πουν, κάτι να ακούσουν, να μάθουν και να διδάξουν: «Σ’ αυτό τον κόσμο υπάρχουν πράγματα τα οποία μπορείς να κάνεις μόνο μοναχός, και πράγματα τα οποία μπορείς να κάνεις μόνο με κάποιον άλλο. Είναι σημαντικό να συνδυάζεις αυτά τα δύο αρμονικά…», αλλά και να χρησιμοποιείς τις αναμνήσεις σου σαν αυτό που ακριβώς είναι: «Καύσιμα… για τη ζωή».
Το «Μετά το σκοτάδι» είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που μπορείς να διαβάσεις ξανά και ξανά με την ίδια ήπια ευχαρίστηση. Δεν προσφέρει το απαραίτητο «ευτυχισμένο τέλος» των ευπώλητων αναγνωσμάτων της δύσης, αλλά σου χαρίζει μικρά-μικρά ψήγματα ευδαιμονίας, σε κάνει να πιστέψεις ότι το ασχημόπαπο μπορεί πράγματι κάποια μέρα να μεταμορφωθεί σε κύκνο, σε πείθει ότι το τυχαίο έχει κάποιο σημαντικό ρόλο να παίξει στη ζωή σου. Απλά απολαυστικό.