Για το πώς είναι η ζωή των νέων στην Ιαπωνία σήμερα μας μιλά με έμμεσο, αλλά καίριο τρόπο, σ’ αυτό το μυθιστόρημα η Νάτσουο Κιρίνο.Ειπωμένη στο πρώτο πρόσωπο, αλλά από πέντε διαφορετικά άτομα, αυτή είναι η ιστορία ενός νεαρού φοιτητή, τον οποίο οι γνωστοί του αποκαλούν «Σκουλήκι», και τεσσάρων κοριτσιών, που μετά από μια εγκληματική πράξη, συνδέονται με απροσδόκητο τρόπο μαζί του.
Το «Σκουλήκι» είναι ένα από εκείνα τα άτομα, που δε ζούνε τη ζωή, αλλά βρίσκονται στο περιθώριό της. Με άχαρο παρουσιαστικό, δειλός στις κοινωνικές σχέσεις, αμήχανος μέσα στο ίδιο του το σπίτι, μοιάζει περισσότερο νεκρός παρά ζωντανός, κάποιος που απλά διεκπεραιώνει αλλά δε ζει την κάθε μέρα. Όλα αυτά ωστόσο θ’ αλλάξουν, απρόσμενα και δραματικά, όταν σε μια κρίση συνεχόμενης οργής θα δολοφονήσει τη μητέρα του με ένα ρόπαλο. Από εκείνη τη στιγμή θα αρχίσει να υπάρχει. Θα γίνει το «αγόρι που σκότωσε τη μάνα του», κάτι που θα του φέρει μια δημοφιλία που ποτέ δεν περίμενε. Και τα πράγματα θα γίνουν ακόμη καλύτερα, όταν θα κλέψει το ποδήλατο και το κινητό τηλέφωνο μιας συνομήλικης γειτόνισσάς του, καθώς η ενέργεια αυτή θα τον βάλει στο επίκεντρο μιας παρέας κοριτσιών, που μέχρι τότε έμοιαζαν να αγνοούν επιδεικτικά την ύπαρξή του. Η μια, παρά το ότι της έκλεψε το ποδήλατο και το κινητό, δε θα τον καρφώσει στην αστυνομία, αλλά απλά θα του ζητήσει να της τα επιστρέψει. Η άλλη θα του αγοράσει νέο κινητό και θα του δώσει το δικό της ποδήλατο, για να τον βοηθήσει να ξεφύγει απ’ τους διώκτες του. Και μια τρίτη, όχι μόνο δε θα διστάσει να μιλήσει μαζί του για πολύ, αλλά θα σπεύσει κιόλας να τον συναντήσει, αποφασισμένη ίσως να βρει στη μορφή του αυτόν που κάποτε την εγκατέλειψε. Τέλος, η τέταρτη της παρέας, χάρη στα πιο πάνω γεγονότα και την αναπόφευκτη τραγική ή μη τους λύση, θα αποφασίσει επιτέλους να ομολογήσει τις αλήθειες της στους άλλους.
Η Κιρίνο με αφετηρία ένα έγκλημα μας μιλά για τη σύγχρονη απελπισία των νέων ανθρώπων στο Τόκιο. Άντρες δημοφιλείς και αδιάφοροι, κοινωνικοί κι απομονωμένοι. Κορίτσια συγχυσμένα, με επίπλαστες φιλίες, δοσμένα στον έρωτα και παρατημένα, που κρύβονται πίσω από προσωπεία και κλίκες. Αδιέξοδες σχέσεις και κοινωνική υποκρισία. Οικογένειες διαλυμένες, που απλά ζουν στο ίδιο σπίτι. Ένας κόσμος παλλόμενος και σάπιος, αυτοκαταστροφικός. Κάποιος που πιστεύει ότι για κείνον η μάνα του είναι πραγματικό βάσανο, αλλά δεν μπορεί να το πει πουθενά, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στο έγκλημα. Μια κοπέλα που πιστεύει ότι ο προηγούμενος σκοτώνοντας τη μάνα του απλά τελειοποίησε τη μοναξιά του, κάτι που διακατέχει έντονα και την ίδια. Μαζί με το φόβο για τα όντα που παριστάνουν τους ανθρώπους. Κάποια άλλη που γελά μονάχα με τα χείλη, αλλά όχι με τα μάτια και μία που δεν εμπιστεύεται τη μητέρα της, αλλά πρέπει να το κάνει για να συνεχίσει να ζει. Και κάποια που ακροβατεί στα όρια της απελπισίας καθώς «το μόνο που θέλω είναι να συναντήσω κάποιον που να με καταλαβαίνει προτού πεθάνω», αφού «καθηλωμένη μέσα σε μια φυλακή αλλοπρόσαλλων ιδεών και καθηλωτικών συναισθημάτων, διαθέτω αυτή την προσωπικότητα που κάνει πολύ δύσκολη την προσπάθεια μου να επιβιώσω».
Η συγγραφέας εισβάλλει με βία στις σκέψεις και τις ψυχές των ηρώων της, δείχνοντάς μας κόσμους παράλογους και σκληρά ρεαλιστικούς, λέγοντας αλήθειες άβολες, που οι ενήλικες είτε επιλέγουν να αγνοήσουν, ή είτε απλά δεν μπορούν να καταλάβουν. Το Real World είναι ένα εξαιρετικό κοινωνικό μυθιστόρημα, αλλά αν είστε οπαδοί του χάπι εντ, θα σας σύστηνα να ψαχτείτε αλλού, αφού η Κιρίνο δε χαρίζεται σε τίποτα και σε κανένα.
