tag:blogger.com,1999:blog-50778543171293152712024-03-14T01:20:44.649+02:00Γιαπωνέζικη Λογοτεχνίαlakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.comBlogger89125tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-53555456285431868842012-09-03T13:03:00.002+03:002012-09-03T13:07:13.109+03:00Tsukasa Fushimi & Sakura Ikeda – Oreimo Volume 1<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6KxlVeRtGckLI10kK1U0z-KINZ5HLY7nLRIyPVP79CtE94YXwL6ydagtSXWIY83DnuPhGb7Ps4n_LIKWrKjhIbaGHNn2hD4-yYa0Xb6yCeyVPR_jRzaEHIZkmc7zzxL6CjY21RJjRa7Hr/s1600/Tsukasa+Fushimi+and+Sakura+Ikeda+Oreimo+Volume+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6KxlVeRtGckLI10kK1U0z-KINZ5HLY7nLRIyPVP79CtE94YXwL6ydagtSXWIY83DnuPhGb7Ps4n_LIKWrKjhIbaGHNn2hD4-yYa0Xb6yCeyVPR_jRzaEHIZkmc7zzxL6CjY21RJjRa7Hr/s320/Tsukasa+Fushimi+and+Sakura+Ikeda+Oreimo+Volume+1.jpg" width="224" /></a></div>
<br />
Οι πολλές επαγγελματικές υποχρεώσεις και κατά συνέπεια η έλλειψη χρόνου δεν μου επέτρεψαν να διαβάσω κάποιο βιβλίο απ’ την Ιαπωνία πρόσφατα, έτσι, για να μη μείνει το μπλογκ ανενεργό για πολλή καιρό, είπα να κάνω για πρώτη, αλλά όχι και τελευταία φορά, την παρουσίαση ενός μάνγκα.<br />
<br />
Το <a href="http://www.amazon.com/gp/product/1595829563/ref=as_li_qf_sp_asin_il_tl?ie=UTF8&camp=1789&creative=9325&creativeASIN=1595829563&linkCode=as2&tag=ficmor-20" target="_blank">Oreimo Volume 1</a>, που κυκλοφορεί στις 18 Σεπτεμβρίου, είναι όπως καταλαβαίνει κανείς ο πρώτος τόμος σε μια σειρά βασισμένη στα ελαφρά αναγνώσματα, όπως χαρακτηρίζονται, του Tsukasa Fushimi.<br />
<br />
Πρωταγωνιστές σ’ αυτή την ιστορία είναι ο δεκαεφτάχρονος μαθητής Κιοσούκε και η δεκατετράχρονη αδελφή του, Κιρίνο. Τα δύο αδέλφια δεν τα πάνε και πολύ καλά, κάτι που είναι εμφανές από την αρχή, ωστόσο τα πράγματα σύντομα θ’ αλλάξουν.<br />
<br />
Όλα αρχίζουν όταν ο πρώτος ανακαλύπτει ότι η αδελφή του, που είναι μοντέλο, εξαιρετική αθλήτρια και η καλύτερη ίσως μαθήτρια του σχολείου, έχει στην κατοχή της κάποια βιντεοπαιχνίδια και άνιμε με «πονηρό» περιεχόμενο.<br />
<br />
Το γεγονός αυτό στην αρχή τον ξενίζει, αλλά από την άλλη δεν μπορεί να πει κιόλας ότι ξέρει καλά την αδελφή του αφού εδώ και δύο χρόνια οι σχέσεις τους είναι πέρα ως πέρα τυπικές. Η αλήθεια είναι ότι κάπου τη ζηλεύει κιόλας, αφού η Κιρίνο είναι ακριβώς ότι δεν είναι αυτός: εξαιρετικά δημοφιλής – «ανήκει σε μια ολόδική της κατηγορία», σκέφτεται. Και είναι σίγουρος ότι εκείνη τον μισά, τουλάχιστον όσο μισά ο ίδιος τη ρουτίνα, ή τη μιζέρια όπως τη βλέπει, της καθημερινότητάς του.<br />
<br />
Η Κιρίνο λοιπόν, η μικρή αυτή γνωστή και άγνωστή του, θα τον βγάλει απ’ αυτή τη ρουτίνα και θα τον παρασύρει σε μια περιπέτεια, που θα τον αναγκάσει θέλοντας και μη ν’ ανακαλύψει ένα καινούριο κόσμο: ένα κόσμο όπου η συνήθεια αποτελεί άγνωστη λέξη, όπου υπάρχουν αμίλητοι κώδικες, και όπου άτομα όπως η αδελφή του, που παρόλες τις επιτυχίες της μοιάζει απελπιστικά μόνη, ελπίζει να συναντήσει μια αδελφή ψυχή.<br />
<br />
Ο Κιοσούκε σύντομα αντιλαμβάνεται ότι η αδελφή του τού άνοιξε τα μάτια σε μια νέα πραγματικότητα, πολύ διαφορετική απ’ το συντηρητικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν, υπό τη σκιά του αυστηρού πατέρα τους. Και όσο κι αν δεν θέλει να το παραδεχτεί αυτή η αλλαγή του αρέσει, τον κάνει να νιώθει πιο ζωντανός.<br />
<br />
Οι δυο τους θα μιλήσουν εκτενώς γι’ αυτά που τους συμβαίνουν, ή μάλλον για τον τρόπο ζωής της Κιρίνο, θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τις πιο οδυνηρές τους αλήθειες, και κάλλιο αργά παρά ποτέ, θα νιώσουν ότι χρειάζονται ο ένας τον άλλο για να επιβιώσουν.<br />
<br />
Μέχρι να συμβεί αυτό όμως θα ζήσουν κάποιες καταστάσεις, στη διάρκεια των οποίων η μικρή όχι μόνο θα διαψεύσει τις υποψίες του μεγάλου, αλλά και θα τον βάλει κατ’ επανάληψη στη θέση του κάθε φορά που θα τις εκφράζει. Η Κιρίνο χρειάζεται κάποιον που να μπορεί να την αποδέχεται όπως ακριβώς είναι και να την καταλαβαίνει. Κι αυτός ο κάποιος θα γίνει ο αδελφός της.<br />
<br />
Μια καλογραμμένη ιστορία, με έξυπνους και πού και πού σκληρούς διάλογους, και εκφραστικές ζωγραφιές που συλλαμβάνουν με μοναδικό τρόπο τις ψυχικές καταστάσεις των ηρώων.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-16500346614572652782012-08-10T10:03:00.001+03:002012-08-10T10:03:25.976+03:00Yasunari Kawabata – Thousand Cranes<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQqWIT32vhivU7N9jCQE_tp6trJAsKOVXEPw12h9W5E3HsjQHab1xzA0JrAaqY4WnQL9HryVwZRbaauosl0O23ubouivuqKw4piSkGwcGR4QqjLQG8up4N6jYwieRH2-zvsSg49qQn8nwX/s1600/Yasunari+Kawabata+Thousand+Cranes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQqWIT32vhivU7N9jCQE_tp6trJAsKOVXEPw12h9W5E3HsjQHab1xzA0JrAaqY4WnQL9HryVwZRbaauosl0O23ubouivuqKw4piSkGwcGR4QqjLQG8up4N6jYwieRH2-zvsSg49qQn8nwX/s320/Yasunari+Kawabata+Thousand+Cranes.jpg" width="224" /></a></div>
<br />
Το <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Yasunari+Kawabata+Thousand+Cranes&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&availability=1%2C2&hasJacket=1&search=search" target="_blank">Thousand Cranes</a> του Γιασουνάρι Καβαμπάτα (ή Καουμπάτα) είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που μόνο οι γιαπωνέζοι συγγραφείς συνηθίζουν να παράγουν: σύντομα, ανθρώπινα και με ουσία.<br /><br />Πρωταγωνιστής σ’ αυτή την ιστορία είναι ο Κικουτζί, ένας νεαρός άντρας που καταφθάνει στην Καμακούρα για να παραστεί σε μια Τελετή του Τσαγιού, μετά από πρόσκληση της Σικακό, μιας γκέισας και πρώην ερωμένης του πατέρα του.<br /><br />Ο Κικουτζί είχε πάει για πρώτη φορά εκεί όταν ήταν οκτώ ή εννιά χρόνων, δεν θυμάται ακριβώς, και αναρωτιέται για το πόσο θα έχουν αλλάξει τα πράγματα στο πέρασμα του χρόνου. Όπως σύντομα θ’ αντιληφθεί, εκτός από τους ανθρώπους που γέρασαν, όλα παρέμειναν σχετικά τα ίδια.<br /><br />Η Σικακό έχει γίνει ένα άτομο δίχως φύλο, σκέφτεται όταν την βλέπει, αλλά το μέσα της δεν έχει αλλάξει. Είναι η ίδια γυναίκα που ήταν και τότε: Κάποια που της αρέσει να χώνει τη μύτη της σε υποθέσεις που δεν την αφορούν και που προσπαθεί πάντα να περνάει το δικό της.<br /><br />Ποιο είναι το δικό της αυτή τη φορά; Μα ο γάμος του Κικουτζί με την κόρη των Ιναμούρα, τη Γιουκικό. Ο πρώτος, φυσικά, όταν κινούσε για εκείνο το μέρος δεν είχε ιδέα ότι τον προσκάλεσε για να του κάνει προξενιό. Ωστόσο το κορίτσι του αρέσει. Είναι όμορφο πολύ και έχει κι εκείνο το μαντήλι με τους χίλιους πελαργούς, το οποίο τον έχει μαγέψει.<br /><br />Αν η μοίρα δεν είχε τα δικά της σχέδια για πάρτη του ίσως και να γνώριζε καλύτερα και να ερωτευόταν αυτό το κορίτσι. Τα πράγματα όμως παίρνουν μια διαφορετική τροπή όταν ανακαλύπτει ότι στην τελετή παρίστανται και η κυρία Οτά, επίσης πρώην ερωμένη του μακαρίτη του πατέρα του, καθώς και η κόρη της, η Φουμικό.<br /><br />Ο Κικουτζί, για κάποιον λόγο θα νιώσει αμέσως μια έλξη και ίσως κάποιου είδους ψυχική συγγένεια με την κυρία Οτά. Έτσι, αντί να επιδιώξει τη συντροφιά των δύο κοριτσιών, θα πάρει εκείνη στο κατόπι, και σύντομα θα καταλήξουν στο κρεβάτι. Του ενέπνευσε κάποιου είδους μητρική αγάπη η μορφή της, ή ίσως η εικόνα της και μόνο να ήταν αρκετή για να τον κάνει να νιώσει και πάλι κοντά στον πατέρα του.<br /><br />Η Φουμικό, από τη δική της πλευρά, όταν μάθει τα καθέκαστα, θα τον επισκεφθεί και θα τον παρακαλέσει να συγχωρέσει τη μητέρα της. «Η μητέρα θα έπρεπε να πεθάνει πρώτη», του λέει, και όχι ο πατέρας του. Αλλά κι η ίδια η κυρία Οτά, θέλει να πεθάνει, ειδικά μετά την ερωτική τους συνεύρεση: «Θέλω να πεθάνω. Θα ήμουν ευτυχισμένη αν πέθαινα τώρα».<br /><br />Η επιθυμία της σύντομα θα γίνει πραγματικότητα, ή μάλλον η ίδια θα την κάνει τέτοια. Το γεγονός αυτό θα φέρει τους δυο νέους πιο κοντά, αλλά, για κάποιο λόγο, εκείνο που μοιάζει να τους ενώνει πιο πολύ είναι η ιδέα του θανάτου και όχι η ζωή: «Ο θάνατος παρεμποδίζει μοναχά την κατανόηση», διαβάζουμε κάπου, ενώ λίγο πιο κάτω η Φουμικό λέει: «Ίσως η μητέρα να πέθανε επειδή δεν μπορούσε να αντέξει την ίδια την ασκήμια της».<br /><br />Το τσάι και το τελετουργικό του παίζουν σημαντικό ρόλο σ’ αυτή την ιστορία. Διαβάζοντάς την μαθαίνουμε κάποια πράγματα γι’ αυτή την παράδοση, για τα κύπελλα του τσαγιού που περνούν από γενιά σε γενιά και για τη σημασία που έχουν γι’ αυτούς που τα κατέχουν, για την ακριβή κληρονομιά τους. Κάποια στιγμή, λίγο πριν το τέλος, βλέπουμε τους δυο τους να κάθονται συντροφιά και να μοιράζονται ένα τσάι όταν αντιλαμβάνονται ότι: «Τα δύο κύπελλα που βρίσκονταν μπροστά τους θύμιζαν τις ψυχές του πατέρα του και της μητέρας της».<br /><br />Η Γιουκικό καθόλη τη διάρκεια της αφήγησης παραμένει στις σκιές, κάτι σαν ένα άπιαστο όνειρο, παρόλες τις προσπάθειες τις Σικακό για να την ντύσει νύφη. Κι η τελευταία είναι αυτή που τελικά κλέβει την παράσταση, καθώς πρόκειται μια γυναίκα πικρόχολη, εκκεντρική, της οποίας οι λέξεις στάζουν δηλητήριο.<br /><br />Όσο για το τέλος, αυτό παραμένει ανοικτό, όπως σε τόσες άλλες γιαπωνέζικες ιστορίες. Ο συγγραφέας μοιάζει να μας λέει ότι την ανάγνωση ακολουθεί η πραγματική ζωή. Κι όμως και το βιβλίο για την πραγματική ζωή μας μιλά, αφού τα ευτυχισμένα τέλη δεν είναι ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση.<br />lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-29429399168826738342012-07-23T11:25:00.005+03:002012-07-23T11:27:46.534+03:00Mari Akasaka – Vibrator<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHbwJf8AwObATN2qou2XRZARxUryRVh5eCQBJFN5qEgZIXtDHfWizjBwjFtWpydIzFknS49k_f5guNhZCd_L3kQ-jaDMTey-xIoFTj1D7zjHQr0jTkPrzgoSVzZ28bitUaaJZI8bw2r4xD/s1600/Mari+Akasaka+Vibrator.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHbwJf8AwObATN2qou2XRZARxUryRVh5eCQBJFN5qEgZIXtDHfWizjBwjFtWpydIzFknS49k_f5guNhZCd_L3kQ-jaDMTey-xIoFTj1D7zjHQr0jTkPrzgoSVzZ28bitUaaJZI8bw2r4xD/s320/Mari+Akasaka+Vibrator.jpg" width="213" /></a></div>
<br />
Το πιο προκλητικό και πλέον παραπλανητικό στοιχείο σ’ αυτό το βιβλίο είναι ο τίτλος του. Βλέποντάς τον κανείς αναπόφευκτα σκέφτεται ότι θα βρει εδώ μια ιστορία άκρατου ερωτισμού και τα λοιπά τραγικά, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Όχι πώς δεν υπάρχει σεξ στο <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Mari+Akasaka+Vibrator&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&availability=1%2C2&hasJacket=1&search=search" target="_blank">Vibrator</a>, υπάρχει, αλλά ο Δονητής, στον οποίο αναφέρεται δεν είναι άλλος απ’ αυτόν του τηλεφώνου.<br />
<br />
Αν θέλαμε να περιγράψουμε με λίγες λέξεις αυτό το κείμενο θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια ιστορία αυτοανακάλυψης. Η πρωταγωνίστριά του, η Ρέι, είναι μια αυτοκαταστροφική γυναίκα που πάσχει από βουλιμία και αλκοολισμό. Αν και επιτυχημένη στην επαγγελματική της ζωή, σαν δημοσιογράφος, στην προσωπική τίποτα δεν μοιάζει να της πηγαίνει καλά. Οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι και έχουν σαν αφετηρία την παιδική της ηλικία, και πιο συγκεκριμένα ένα περιστατικό που συνέβηκε στην όγδοη τάξη του σχολείου, το οποίο την τάραξε υπερβολικά πολύ: δέχτηκε ένα χαστούκι από κάποιο δάσκαλο.<br />
<br />
Τα σημερινά της προβλήματα ωστόσο, όσο κι αν εκκινούν απ’ το χθες, έχουν να κάνουν με μια αίσθηση ματαιότητας που την καταβάλλει πού και πού, με την ανασφάλειά της, μα πάνω απ’ όλα με τις αϋπνίες της.<br />
<br />
Η Ρέι είναι σχιζοφρενής, ακούει φωνές στο κεφάλι της και πολλές φορές συγχέει αυτά που συμβαίνουν μέσα εκεί με την πραγματικότητα. Και είναι μόνη. Κι αυτή η μοναξιά την τρελαίνει περισσότερο.<br />
<br />
Πίνει για να κάνει τις μέσα της φωνές να σιωπήσουν, ή έστω να γίνουν πιο λίγες. Πίνει κι από μέσα της γελά και δακρύζει. Γελά για την κατάντια της, κλαίει επειδή φοβάται ότι αν συνεχίσει έτσι θα χάσει πια για τα καλά το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή της, τις λέξεις. Γι’ αυτές μιλά ξανά και ξανά, σ’ αυτές κατ’ επανάληψη επιστρέφει:<br />
<br />
«Η μαμά μου δεν μπορούσε να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία είχε για μένα η αποδόμηση των λέξεων». «Οι λέξεις υπάρχουν μοναχά εκεί που εκφέρονται». «Θα εξακολουθούσα να χαμογελώ αν δεν υπήρχαν λέξεις;». Κάποτε απελπισμένη σκέφτεται: «Δεν έχω δικές μου λέξεις. Δεν μπορώ να γράψω λέξεις που να μου ανήκουν».<br />
<br />
Η Ρέι είναι μια εξαιρετικά ευαίσθητη, μα μισοπεθαμένη ψυχή. Δεν μοιάζει να ζει, αλλά απλά να επιβιώνει. Θέλει να είναι αλλιώς, μα δεν το μπορεί. Παραπαίει στα όρια της κατάθλιψης.<br />
<br />
Αυτά μέχρι που μια παγωμένη νυχτιά γνωρίζει σε μια υπεραγορά στο Τόκιο έναν φορτηγατζή. Με που τον αντικρίζει νιώθει μια δόνηση να τη συνταράζει, τη δόνηση του κινητού, που είναι στην τσέπη της. Θ’ αφήσει την κλήση αναπάντητη, απλά και μόνο επειδή είναι στον κόσμο της, κι οι μέσα της φωνές δεν ξέρουν ν’ απαντάνε τα τηλέφωνα. Αντί αυτού θα πληρώσει τις αγορές της, τζιν και λευκό κρασί, και θα βγει στο δρόμο. Εκεί που θα συναντήσει για μια ακόμη φορά τον φορτηγατζή, τον Τακατόσι, τον οποίο και θ’ ακολουθήσει σε διαδρομές εκατοντάδων χιλιομέτρων για δυο μέρες και δυο νύχτες.<br />
<br />
Θα νιώσει από την πρώτη στιγμή άνετα μ’ αυτό τον άντρα κι ας της ομολογεί ότι έχει βίαιο παρελθόν. Νιώθει κάποιου είδους ψυχική συγγένεια μαζί του, και, το πιο σημαντικό, όσο είναι δίπλα του οι μέσα της φωνές χαμηλώνουν, μερικές φορές βγάζουν κιόλας το σκασμό.<br />
<br />
Αυτό το αυθόρμητο και μακρύ ταξίδι, ίσως στο τέλος ν’ αποδειχτεί η σωτηρία της, καθώς: «Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν μπορώ να αγγίξω», λέει, αλλά τον Τακατόσι και να τον αγγίξει μπορεί, αλλά και να τον καταλάβει. Αυτός, από τη δική του πλευρά, τη δέχεται όπως ακριβώς είναι, με όλες τις παραξενιές της, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ο ένας βρίσκει στον άλλο ό,τι χρειάζεται, αλλά και οι δύο γνωρίζουν ότι η συνύπαρξή τους δεν θα κρατήσει και πολύ. Σ’ αυτή την περίπτωση ωστόσο το λίγο είναι αρκετό.<br />
<br />
Όμορφη, ποιητική και οικονομημένη γραφή, που κάπου θυμίζει Μπανάνα Γιοσιμότο, αλλά στο πιο ερωτικό της.<br />
<br />lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-41902388946480600872012-07-03T05:27:00.001+03:002012-07-03T05:27:43.962+03:00Haruki Murakami – Hear the Wind Sing<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtMbqu3RhMg117GYWWxa25eqBxy1zwgoTEILavUVpFclcDbjzoUQXg_1U3WWPCiSrBOqPfQCziu9q7d21O0VYEAJmFJUUe5TLEeUJ1kqokq4fXH4NExBYBPzSASMiscOynmNDiIn62HOpn/s1600/Haruki+Murakami+Hear+the+Wind+Sing.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtMbqu3RhMg117GYWWxa25eqBxy1zwgoTEILavUVpFclcDbjzoUQXg_1U3WWPCiSrBOqPfQCziu9q7d21O0VYEAJmFJUUe5TLEeUJ1kqokq4fXH4NExBYBPzSASMiscOynmNDiIn62HOpn/s320/Haruki+Murakami+Hear+the+Wind+Sing.jpg" width="224" /></a></div>
<br />
Το <a href="http://www.amazon.com/gp/product/B002J7T6W0/ref=as_li_qf_sp_asin_il_tl?ie=UTF8&tag=ficmor-20&linkCode=as2&camp=1789&creative=9325&creativeASIN=B002J7T6W0" target="_blank">Hear the Wind Sing</a> είναι ένα από τα «αποκηρυγμένα» κείμενα του Χαρούκι Μουρακάμι, ένα δηλαδή από εκείνα τα βιβλία που δεν θέλει να εκδοθούν ποτέ ξανά (αν και σύμφωνα με κάποιες φήμες που φτάνουν στ' αυτιά μου ίσως και να το κάνει, αλλά μόνο στα αγγλικά), αφού τα θεωρεί κατώτερα των προσδοκιών ή της φήμης του.<br /><br />Όπως και νάχει, το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί κατά κάποιο τρόπο μια ιστορία ενηλικίωσης, αν και οι πρωταγωνιστές του, όταν διαδραματίζονται τα γεγονότα δεν είναι ακριβώς έφηβοι.<br /><br />Αυτή είναι η ιστορία του ανώνυμου αφηγητή και του φίλου του, Αρουραίου. Πρόκειται για δύο νέους άντρες, που προσπαθούν μέσα από συζητήσεις, διαβάσματα, μικρές και σχεδόν αδιάφορες περιπέτειες, να βρουν το δρόμο τους σ’ αυτό τον κόσμο.<br /><br />Τι τους ενώνει; Καταρχήν το ότι γνωρίστηκαν κάτω από ασυνήθιστες συνθήκες, στη διάρκεια ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος, αλλά κατά κύριο λόγο το ότι κρύβουν κι οι δυο μέσα τους πολλή σκοτάδι: «Οι άνθρωποι με σκοτεινές ψυχές δεν μπορούν παρά να έχουν σκοτεινά όνειρα. Οι άνθρωποι με αληθινά σκοτεινές ψυχές δεν μπορούν παρά να ονειρεύονται».<br /><br />Οι αμπελοφιλοσοφίες και η μπυροποσία μοιάζουν να είναι τα μεγάλα τους ατού, τουλάχιστον στα δικά τους μάτια. Έτσι ο Αρουραίος υπόσχεται στον εαυτό του «να λέει μονάχα τα μισά απ’ όσα σκέφτεται», ακόμη κι αν θεωρεί ότι «η ζωή είναι άδεια», ενώ και τα ψέματα δεν τον πολυχαλούν αφού: «Αν λέγαμε μόνο την αλήθεια, τότε η αλήθεια θα έχανε μέρος από την αξία της».<br /><br />Οι δυο φίλοι μοιάζουν να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο αν και περισσότερο φαίνονται να σπαταλούν τη ζωή όταν είναι μαζί παρά να τη ζούνε. Τίποτα συναρπαστικό δεν τους συμβαίνει, η μια μέρα ακολουθεί την άλλη ατάραχα, οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν, μα τίποτα δεν αλλάζει. Ζουν μέσα στα κεφάλια τους. Ακόμη και όταν βρίσκουν ένα κορίτσι στο δρόμο μεθυσμένο και το οδηγούν στο σπίτι του, τίποτα δεν συμβαίνει. Κι ακριβώς επειδή δεν συμβαίνει τίποτα, την επόμενη μέρα όταν η κοπέλα συνέρχεται, δεν πιστεύει ότι δεν την εκμεταλλεύτηκαν. Στο σύγχρονο κυνικό κόσμο όπου ζει δεν μπορεί να πιστέψει ότι βρέθηκαν κάποιοι που απλά προσφέρθηκαν να τη βοηθήσουν.<br /><br />Ο καιρός αργά ή γρήγορα περνά, οι δύο φίλοι συνεχίζουν να διαβάζουν πεισματικά νεκρούς συγγραφείς (ανάμεσά τους ο Νίκος Καζαντζάκης και το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται») και κάποτε αναπόφευκτα οι δρόμοι τους χωρίζουν. Ο Αρουραίος, που αν και ευκατάστατος μισεί «τους πλούσιους επειδή δεν έχουν φαντασία», γίνεται συγγραφέας, ενώ ο αφηγητής καταλήγει παντρεμένος στο Τόκιο.<br /><br />«Πρέπει να σκεφτόμαστε διαρκώς για να επιβιώσουμε», διαβάζουμε κάπου, κι αυτό το βιβλίο προσφέρει πολλή τροφή για σκέψη. Όντως, δεν είναι ένα από τα καλύτερα του συγγραφέα, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι πιστοί του φίλοι, αν το έπαιρναν στα χέρια τους, θα το διάβαζαν με ευχαρίστηση.<br />lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-37814324443915867242012-06-11T14:33:00.004+03:002012-06-12T12:36:59.698+03:00Yasunari Kawabata – Snow Country<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhFphwsu9GbnW4LRLyFuWnSznCwSGh0J1nVJuIKVz7InOWy4LUAlsULAupCzArF78Yk4cWq4T_RHgKzYLOvrjh3Ea58TKxCMWJveHefQh8XZzTEkaulIfjCyR9eW_3HDhh9mkTMFhC3SuQ/s1600/Yasunari+Kawabata+Snow+Country.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhFphwsu9GbnW4LRLyFuWnSznCwSGh0J1nVJuIKVz7InOWy4LUAlsULAupCzArF78Yk4cWq4T_RHgKzYLOvrjh3Ea58TKxCMWJveHefQh8XZzTEkaulIfjCyR9eW_3HDhh9mkTMFhC3SuQ/s320/Yasunari+Kawabata+Snow+Country.jpeg" width="200" /></a></div>
<br />
Μια ασυνήθιστη ιστορία αγάπης μας αφηγείται στο <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Yasunari+Kawabata+Snow+Country&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&availability=1%2C2&hasJacket=1&search=search" target="_blank">Snow Country</a> ο διάσημος συγγραφέας.<br /><br />Αν μπορούσαμε να περιγράψουμε αυτό το βιβλίο με λίγες μόνο λέξεις θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια μελέτη χαρακτήρων. Οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι τρεις: Ο πλούσιος και αργόσχολος Σιμαμούρα, που επισκέπτεται τρεις φορές σε διάστημα δύο χρόνων ένα ορεινό θέρετρο, το οποίο φιλοξενεί αποκλειστικά άντρες, η γκέισα Κομάκο που δουλεύει εκεί και η Γιόκο, μια νεαρή γυναίκα που προκαλεί στον πρώτο το ενδιαφέρον, κυρίως γι’ αυτά που κάνει.<br /><br />Με δεδομένα τα πιο πάνω θα περίμενε κανείς ότι το μυθιστόρημα θα ασχολείτο αποκλειστικά με ένα κλασικό ερωτικό τρίγωνο, αλλά δεν έχουν έτσι ακριβώς τα πράγματα, και ο λόγος είναι απλός: και οι τρεις ήρωές του είναι από ιδιόρρυθμοι μέχρι εκκεντρικοί.<br /><br />Ο Σιμαμούρα είναι ένας άντρας μονόχνοτος που απλά ξοδεύει το χρόνο και τα λεφτά του όπως όπως και για τον οποίο η ιδέα και μόνο του έρωτα φαντάζει κάτι το άπιαστο. Η Κομάκο μοιάζει φευγάτη και ονειροπόλα, της αρέσει αυτό που κάνει, ζει την κάθε μέρα όπως της έρχεται και απολαμβάνει πολύ το ποτό και τα πάρτι, όπου συνήθως κλέβει την παράσταση. Τέλος, η Γιόκο από τη δική της πλευρά, δεν μοιάζει να έχει τίποτα κοινό με κανένα απ’ τους πιο πάνω. Απλά φροντίζει ένα νέο άντρα που πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και ονειρεύεται να ταξιδέψει κάποια μέρα μέχρι και την πρωτεύουσα και να βρει δουλειά σαν νοσοκόμα.<br /><br />Αν είναι κάτι που μοιράζονται αυτοί οι τρεις χαρακτήρες είναι το τοπίο: ένα τοπίο χιονισμένο τις πλείστες φορές και πάντα κρύο. Η παγωνιά που απλώνεται στο γύρω τους χώρο μοιάζει να επηρεάζει όχι μόνο το έξω αλλά και το μέσα τους. Τους κάνει πιο σκληρούς, τους κάνει να νιώθουν πιο μόνοι. Ίσως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο νιώθει στο στοιχείο του εκεί ο Σικαμούρα. Ίσως για τούτο αφήνεται δίχως δεύτερη σκέψη στις ορμές της η Κομάκο. Σίγουρα γι’ αυτό θέλει να ξεφύγει από ένα κατεψυγμένο μέλλον η Γιόκο.<br /><br />Ο συγγραφέας δεν συμπεριφέρεται με το γάντι στους ήρωές του. Τους ξεγυμνώνει δίχως δισταγμό στα μάτια του αναγνώστη, σαν να θέλει να του πει: να, αυτή είναι η ανθρώπινη κατάσταση.<br /><br />Αν κάποιος διαβάσει αυτό το βιβλίο ζητώντας ψυχαγωγία μάλλον θα απογοητευτεί. Αλλά αν το διαβάσει σκεφτόμενος ότι ίσως βρει εδώ μέσα κάτι που λιγότερο ή περισσότερο τον εκφράζει, κάτι που να μιλά στην ψυχή του, ίσως και να τα καταφέρει.<br />lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-16722668173767146152012-03-15T13:53:00.001+02:002012-03-15T13:53:47.268+02:00Fuminori Nakamura – The Thief<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxpYKel0t3mlB-VHgTz5BDM6yFjdhWfdVXAWaHeP1cMwcy-0nCFleWv-ecydw0uaKR5pV_kSEUcYCdbWPu3EkD5fYLIw2yqGZcosjVeKXahJp4cV5xFnAXIdm7YY8gciiufCxPpormXVWJ/s1600/Fuminori+Nakamura+The+Thief.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxpYKel0t3mlB-VHgTz5BDM6yFjdhWfdVXAWaHeP1cMwcy-0nCFleWv-ecydw0uaKR5pV_kSEUcYCdbWPu3EkD5fYLIw2yqGZcosjVeKXahJp4cV5xFnAXIdm7YY8gciiufCxPpormXVWJ/s320/Fuminori+Nakamura+The+Thief.jpg" width="212" /></a></div>
Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος το <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Fuminori+Nakamura+The+Thief&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search" target="_blank">The Thief</a> είναι η ιστορία ενός κλέφτη – όχι οποιουδήποτε κλέφτη όμως, αλλά κάποιου με συνείδηση.<br /> Η δράση σ’ αυτό το βιβλίο αρχίζει σχεδόν αμέσως, καθώς παρακολουθούμε τον πρωταγωνιστή και αφηγητή μας να κλέβει το πορτοφόλι ενός πλούσιου άντρα στο σιδηροδρομικό σταθμό και λίγο αργότερα κάποιου όχι και τόσο πλούσιου στο τρένο. Είναι δεξιοτέχνης στην κλοπή, αν και τώρα τελευταία τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά. Εξακολουθεί να τηρεί τις συμβουλές του φίλου και μέντορά του Ισικάουα: Κλέβει μόνο τα μετρητά και επιστρέφει τα πορτοφόλια ταχυδρομικώς στα θύματά του, αλλά να, νιώθει κάτι μέσα του ν’ αλλάζει. Γίνεται όλο και πιο αφηρημένος: κλέβει πορτοφόλια χωρίς να θυμάται πώς και από ποιον, αλλά και πιο λυπημένος: νιώθει το κενό μέσα του να μεγαλώνει, μαζί με τη μοναξιά: «Είχα κτίσει έναν τοίχο ολόγυρά μου και ζούσα ξεγλιστρώντας μέσα από τις χαραμάδες και μπαίνοντας στα σκοτάδια της ζήσης», ομολογεί.<br /> Ο τοίχος αυτός λοιπόν αρχίζει σιγά-σιγά να γκρεμίζεται. Ίσως όμως να μην φταίει ο ίδιος γι’ αυτό που συμβαίνει, αλλά της σκληρής πραγματικότητας τα καθημερινά γεγονότα. Ο κατήφορος ξεκινά όταν ο Ισικάουα, ζητά τη βοήθειά του σε μια δουλειά, μια ένοπλη ληστεία που πηγαίνει καλά και στραβά την ίδια ώρα. Καλά για το αφεντικό τους, στραβά για τους ίδιους. Από εκείνη ακριβώς τη στιγμή έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή του και θέλοντας και μη ο αφηγητής αρχίζει ν’ αναλογίζεται τη ζωή του, το δρόμο που ο ίδιος διάλεξε, τα μονοπάτια που εκείνη ακολουθεί. Εντάξει, στο να κλέβει πορτοφόλια είναι καλός, αλλά εκτός από αυτό τι άλλο έχει να επιδείξει; Απολύτως τίποτα. Έτσι, θέλοντας και μη το μυαλό του επιστρέφει στο παρελθόν, σε μια παλιά αγαπημένη, τη Σαέκο, και με τη σκέψη διατρέχει το σήμερα, μοιάζει να ψάχνει να βρει κάτι από το οποίο να κρατηθεί. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό άραγε;<br /> Την απάντηση στο τελευταίο ερώτημα θα του τη δώσουν εντελώς τυχαία δυο κλεφτρόνια: μια μάνα και ο μικρός της γιος. Θα εντοπίσει τους δυο τους καθώς θα προσπαθούν ν’ αδειάσουν κάποια πράγματα από τα ράφια μιας υπεραγοράς στην τσάντα τους και θα τους σώσει από την απειρία τους. Από εκείνη τη μέρα, λες και η ζωή του θα αποκτήσει αξία, ή μάλλον χάρη σ’ αυτούς θα βρει κάποιο λόγο για να ζει. Νιώθει ότι στο πρόσωπο του μικρού συνάντησε μια νεώτερη εκδοχή του εαυτού του και αποφασίζει, θέλοντας και μη (μη, αρχικά), να τον θέσει υπό την προστασία του. Ξοδεύει λοιπόν όλο και περισσότερο χρόνο μαζί του, μαθαίνει την πικρή του ιστορία και προσπαθεί να τον σώσει από το ζοφερό του περιβάλλον, αλλά τον διδάσκει κιόλας κάποια από τα κόλπα του. Ο μικρός γίνεται λοιπόν, κατά κάποιο τρόπο, ο σωτήρας του, ξυπνά μέσα του μια ξεχασμένη στα μονοπάτια του χρόνου ανθρωπιά, και η μητέρα του, ο δαίμονάς του, αυτή που με τους άθλιους τρόπους της θα τον σπρώξει να κάνει την υπέρβαση, να γίνει αυτό που πάντα κατά βάθος ήταν: καλός.<br /> Μια καλογραμμένη νουβέλα, που όσο κι αν είναι ντυμένη με το χιτώνα της αστυνομικής λογοτεχνίας πιότερο θυμίζει ψυχολογικό δράμα, παρά θρίλερ.<br /> Κυκλοφορεί στις 20 Μαρτίου.<br />lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-64445274040025582122012-02-23T10:53:00.000+02:002012-02-23T10:53:09.763+02:00Taichi Yamada – I Haven’t Dreamed of Flying for a While<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirRaWzeBQhN6FBo1H_AmMehdylfYJ-qlD019q2EqKR8hWU1Hq3WEEGz7V488PmjeGHKjaFwR0HqLRT14ycrESyKfu9icLi5sa9j0Dps9d7lhtEuZBZ5UMmlA5nZMuzzF0LUxuHnsTFyZU8/s1600/Taichi+Yamada+I+Haven%E2%80%99t+Dreamed+of+Flying+for+a+While.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirRaWzeBQhN6FBo1H_AmMehdylfYJ-qlD019q2EqKR8hWU1Hq3WEEGz7V488PmjeGHKjaFwR0HqLRT14ycrESyKfu9icLi5sa9j0Dps9d7lhtEuZBZ5UMmlA5nZMuzzF0LUxuHnsTFyZU8/s320/Taichi+Yamada+I+Haven%E2%80%99t+Dreamed+of+Flying+for+a+While.jpg" width="191" /></a></div>
<br />
Το <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Taichi+Yamada+I+Haven%E2%80%99t+Dreamed+of+Flying+for+a+While&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search" target="_blank">I Haven’t Dreamed of Flying for a While</a> είναι μια ιστορία φαντασίας. Όχι επιστημονικής ή επικής φαντασίας, απλά φαντασίας. Το θέμα της δεν είναι κάτι το καινούριο, αλλά είναι κατά κάποιο τρόπο πρωτότυπο. Το έχουν εξερευνήσει με διάφορους τρόπους στα γραπτά τους πολλοί συγγραφείς, χαρίζοντάς μας κάποια υπέροχα ή λιγότερο καλά κείμενα. Ποιο θέμα είναι αυτό; Η αντιστροφή της διαδικασίας της γήρανσης. Όταν δηλαδή οι άνθρωποι φτάνοντας σε κάποιο στάδιο της ζωής τους, αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο νέοι.<br /> Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ένας 48χρονος σχεδόν άντρας, κείτεται στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, μετά από ένα μικρό ατύχημα, στη διάρκεια του οποίου έπαθε ένα κάταγμα στο πόδι. Είναι μόνος εκεί, καθώς ξέρει πολύ καλά ότι η γυναίκα του, που βρίσκεται στο Τόκιο, είναι πολύ απασχολημένη, και θα της ήταν δύσκολο να τα παρατήσει όλα και να πάει κοντά του. Εξάλλου κάπου του αρέσει αυτή η ιδιότυπη μοναξιά και για «πρώτη φορά νιώθει ελεύθερος απ’ την περίλυπη ζωή του». Καθώς όμως απολαμβάνει αυτή την πρωτόγνωρη αίσθηση, προαισθάνεται, ή μάλλον νιώθει σίγουρος ότι σύντομα κάτι πρόκειται να συμβεί: ένα σιδηροδρομικό ατύχημα. Και συμβαίνει. Και από τη μια στιγμή στην άλλη, το κατά τα άλλα ήσυχο επαρχιακό νοσοκομείο στο οποίο αναρρώνει, αποκτά ζωή. Ή μάλλον βουλιάζει στο πανδαιμόνιο. Καθώς αρχίζει να βλέπει στην οθόνη της τηλεόρασης εικόνες από την καταστροφή, ακούει κόσμο να πηγαινοέρχεται στους διαδρόμους, φωνές να υψώνονται και να χαμηλώνουν, ταραχή. Ωστόσο εκείνος για κάποιο παράξενο λόγο παραμένει ήρεμος. Και όταν του ζητούν να εγκαταλείψει το δωμάτιό του για να διευκολύνει κάπως τα πράματα, δέχεται μετά χαράς. Τον μεταφέρουν λοιπόν σ’ ένα άλλο δωμάτιο, μικρό αυτή τη φορά, το οποίο και θα μοιραστεί με μια κρυμμένη, πίσω από ένα διαχωριστικό, γυναίκα.<br /> Στην αρχή το μόνο που μοιράζονται οι δυο τους είναι η σιωπή, αλλά όσο περνά η ώρα, τόσο λύνονται και οι γλώσσες. Αρχίζουν λοιπόν να συζητούν τα τεκταινόμενα, μιλούν για τις πληγές και τις πραγματικότητές τους. Και σε κάποιο σημείο η γυναίκα του ζητά να αρχίσει να της μιλά ερωτικά. Εκείνος, χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνει το γιατί, υπακούει. Της λέει αυτά που θέλει ν’ ακούσει, και την ακούει καθώς ξεδιψάει μοναχή τους πόθους της. Την επόμενη μέρα, καθώς οι δρόμοι τους ετοιμάζονται να χωρίσουν της ρίχνει μια πρώτη βιαστική ματιά, και τότε ακριβώς είναι που αντιλαμβάνεται ότι παρά το νεανικό της φωνής της, δεν είναι παρά μια ηλικιωμένη γυναίκα.<br /> Σύντομα επιστρέφει στο Τόκιο, όπου λίγες βδομάδες μετά τον συναντάμε στα εκεί γραφεία της εταιρείας του, να δουλεύει σ’ ένα ουσιαστικά ανύπαρκτο κλάδο. Εκεί είναι που τοποθετούν όσους έχουν ψυχολογικά προβλήματα, ώστε να τους χαρίσουν μια ψευδαίσθηση ασφάλειας και χρησιμότητας. Κι εκεί είναι που τον εντοπίζει η γυναίκα. Εκείνος, αν και αρχικά δεν θέλει να τη δει, τελικά τη συναντάει, μόνο και μόνο για να αντιληφθεί με μεγάλη του έκπληξη ότι τώρα είναι στα σαράντα της. Με κάποιο τρόπο έχει γίνει πιο νέα, ενώ και ο ίδιος χωρίς καλά καλά να το καταλάβει έχει αρχίσει να μιλάει γαλλικά. Αυτή δεν θα είναι παρά η πρώτη από μία σειρά από σποραδικές συναντήσεις, στη διάρκεια των οποίων θα συζητούν, θα περιπλανιούνται και θα κάνουν έρωτα, προτού η γυναίκα εξαφανιστεί ξανά. Μετά από κάθε εξαφάνιση όμως θα επανέρχεται όλο και πιο νέα, κι έτσι όπως πάνε τα πράγματα η κατάληξη μοιάζει προδιαγεγραμμένη. Στο τέλος το μοναδικό ίσως πράγμα που τους απομένει να κάνουν είναι να απολαύσουν τη στιγμή και ό,τι θέλει ας τους ξημερώσει μετά.<br /> Μια γλυκόπικρη ιστορία για τα μεγάλη πάθη και τους ακατάπαυστους πόθους, για τη μοναξιά που μας περιτριγυρίζει και για τις ψευδαισθήσεις ευτυχίας που μας ορίζουν τις ζωές, για την απώλεια. Ένα αριστούργημα; Όχι. Είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο ωστόσο, που όλο και κάτι έχει να πει στον αναγνώστη.<br />lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-67120989985955626482012-02-06T11:01:00.000+02:002012-02-07T09:32:52.876+02:00Yukio Mishima – Thirst for Love<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcZoUy0L_s-rQCgmktnpa7NTCLZp4Wl3l6O0pypXlfLCqpGWPgvFRX4ENp4EGracEbLuIBcfSYXSoZWKRDwd1mSfJG-f-lJ9pUokwifk6XjOtifN7oP-600WuE2xfgMgWVAoapOgL7zxh1/s1600/yukio+mishima+thirst+for+love.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcZoUy0L_s-rQCgmktnpa7NTCLZp4Wl3l6O0pypXlfLCqpGWPgvFRX4ENp4EGracEbLuIBcfSYXSoZWKRDwd1mSfJG-f-lJ9pUokwifk6XjOtifN7oP-600WuE2xfgMgWVAoapOgL7zxh1/s320/yukio+mishima+thirst+for+love.jpg" width="208" /></a></div>
Ο άντρας της Ετσούκο, Ριοσούκε, πέθανε πρόσφατα από τυφώδη πυρετό, και δεν μπορεί στα σίγουρα να πει κατά πόσο νιώθει χαρούμενη ή λυπημένη, μια και ο μακαρίτης την απατούσε ασύστολα. Ακόμη και στην κηδεία του νιώθει να τα έχει χαμένα, να μην καταλαβαίνει στ’ αλήθεια γιατί είναι εκεί. Πήγε απλά και μόνο για να κάνει το καθήκον της ή, μήπως για να επιβεβαιώσει τις σκέψεις της στιγμής; «Δεν ήρθα για να αποτεφρώσω τον άντρα μου», αναλογιζόταν, «αλλά για να αποτεφρώσω τη ζήλεια μου».<br />
Όπως και νάχει, ο άντρας της τώρα είναι πια νεκρός, κι αυτή έχει εγκαταλείψει τη μεγάλη πόλη, το Τόκιο και έχει μετακομίσει στην εξοχή, στην περιοχή της Οσάκα, όπου τώρα ζει με την οικογένεια του μακαρίτη. Ο πατριάρχης, Γιακίτσι Σουκιμότο, ένας ηλικιωμένος πια άντρας, νιώθει μεγάλη αδυναμία για τη χήρα, και δεν χάνει ευκαιρία να την έχει δίπλα του. Ενώ η γλώσσα του κόβει σαν ξυράφι όταν έχει να κάνει με τα άλλα μέλη της οικογένειας, εκείνης της συμπεριφέρεται σχεδόν πάντα με το γάντι. Το μόνο που δεν γνωρίζει ότι η Ετσούκο έχει ήδη χαρίσει την καρδιά της σε άλλον, στον νεαρό ρωμαλέο τους υπηρέτη, τον Σαμπούρο. Ο τελευταίος δεν είναι παρά ένας άνθρωπος της γης, ένα χωριατόπαιδο δεκαοκτώ μόλις χρόνων, και σαν τέτοιο δεν έτρεφε καμία ελπίδα ότι θα μπορούσε να βρεθεί στην αγκαλιά της, όπως κι εκείνη δεν έτρεφε καμία ψευδαίσθηση ότι θα βρισκόταν στη δικιά του. Ωστόσο η Ετσούκο «έβρισκε στη ματαιότητα των ελπίδων της κάποιες ιδιαίτερες έννοιες». Τι έννοιες ή ποια νοήματα ήταν αυτά μοναχά η ίδια μπορούσε να νιώσει, να καταλάβει.<br />
Η ζωή στην εξοχή, παρά τις αρχικές της επιφυλάξεις, τελικά της άρεσε. Πού και πού της έλειπαν οι μεγάλες λεωφόροι και ο θόρυβος της πόλης, αλλά έβρισκε κατευναστικές τις καθημερινές της ρουτίνες, την έκαναν να ξεχνιέται. Έκανε λοιπόν τις δουλειές του σπιτιού που της αναλογούσαν, καθόταν στο τραπέζι του φαγητού με το γέρο, το γιο του Κενσούκο και τη γυναίκα του Κιέκο, και την Ασάκο, ο άντρας της οποίας βρισκόταν κάπου στη Σιβηρία, και ονειρευόταν – σαν ρομαντικό κοριτσάκι ονειρευόταν.<br />
Όπως είναι φυσικό όμως από το σπιτικό δεν έλειπαν οι αντιπάθειες κι οι ζήλειες. Όλοι ζήλευαν για τον ένα ή τον άλλο λόγο την Ετσούκο, ενώ εκείνη ζήλευε τον Σαμπούρο, τον άντρα που μάλλον δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει δικό της, τον άντρα που κάποτε θα ένιωθε ότι την πρόδωσε, κι ας μην της ανήκε – αυτόν που σύντομα θα ένιωθε πόθο για μια γυναίκα, την οποία όμως δεν θα αγαπούσε.<br />
«Τα παρατεταμένα πάθη κάνουν τον άνθρωπο ηλίθιο», διαβάζουμε κάπου και η ηρωίδα μας κάποια στιγμή θα νιώσει ακριβώς έτσι. Θα νιώσει ηλίθια επειδή πίστεψε σε ένα όνειρο και σε κάποιες υποσχέσεις που ποτέ δεν δόθηκαν. Και σαν να μην έφτανε αυτό σύντομα θα έφτανε στο σημείο να προκαλέσει την απέχθεια ακόμη και στο Γιακίτσι, που θα δεν θα δίσταζε να την παρομοιάσει «με ένα όμορφο έκζεμα».<br />
Το τέλος της καλογραμμένης και γλυκόπικρης αυτής <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Yukio+Mishima+Thirst+for+Love&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search" target="_blank">ιστορίας</a> θα βρει τους ήρωές μας σε κάποια τραγικά της ζωής σταυροδρόμια. Κάποιοι θα επιλέξουν τα σωστά μονοπάτια και κάποιοι τα λανθασμένα. Αλλά η γη θα εξακολουθεί να γυρίζει και η ζωή να συνεχίζεται – με όλα τα μικρά ή και μεγαλύτερα δράματά της.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-41336711822113905732012-01-18T12:05:00.000+02:002012-01-18T12:05:07.245+02:00Yasutaka Tsutsui – The Girl Who Leapt Through Time<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0ezX-LkFMH-GjTOcvVOkxHXJdtmJK3XMVhZGXIRi0ulm3ltO7HEG-zVlS55-pPOAnSxleWCc4kaZnCNF97KHXwEtDSfIpM149PU343IJ-TAY1MlvAopxDuSIPk7m446kwT0wwv-zOTE6p/s1600/the+girl+who+leapt+through+time+yasutaka+tsutsui.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0ezX-LkFMH-GjTOcvVOkxHXJdtmJK3XMVhZGXIRi0ulm3ltO7HEG-zVlS55-pPOAnSxleWCc4kaZnCNF97KHXwEtDSfIpM149PU343IJ-TAY1MlvAopxDuSIPk7m446kwT0wwv-zOTE6p/s320/the+girl+who+leapt+through+time+yasutaka+tsutsui.jpg" width="210" /></a></div><br />
Το <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Yasutaka+Tsutsui+The+Girl+Who+Leapt+Through+Time&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search" target="_blank">The Girl Who Leapt Through Time</a> περιλαμβάνει δύο ιστορίες φαντασίας. Η μία είναι επιστημονικής φαντασίας, η άλλη όχι.<br />
Ας τις πάρουμε όμως με τη σειρά. Στην ομότιτλη ιστορία διαβάζουμε για την παράξενη ζωή της Καζούκο. Η Καζούκο είναι μια μαθήτρια γυμνασίου, ηλικίας δεκαπέντε χρόνων, στην οποία συμβαίνουν πολύ παράξενα πράγματα. Τη μια ονειρεύεται ένα σεισμό και την επομένη αυτός συμβαίνει. Την άλλη βλέπει μια φωτιά και προτού περάσει και πολύς καιρός αυτή ξεσπάει. Και μετά βρίσκει τον εαυτό της επανειλημμένα πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο, αλλά με κάποιο μυστηριώδη τρόπο καταφέρνει και επιζεί. Τι της συμβαίνει; Και ό,τι συμβαίνει γιατί συμβαίνει σ’ αυτή; Πού και πού νιώθει να χάνει τα λογικά της, πιο πολύ όσο πληθαίνουν τα περίεργα περιστατικά, αλλά όπως θα αποδειχτεί, δεν είναι τρελή. Απλά έχει ιδιαίτερες ικανότητες: μπορεί να δει πράγματα που όλος ο υπόλοιπος κόσμος αγνοεί, ενώ έχει και το χάρισμα της τηλεμεταφοράς. Προσπαθώντας να ανακαλύψει ποιος κρύβεται πίσω απ’ όλ’ αυτά που της συμβαίνουν η Καζούκο θα ξοδέψει πολλή χρόνο περιπλανώμενη σ’ ένα χώρο όπου οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα είναι δυσδιάκριτες, και στον οποίο όλες οι σταθερές του κόσμου της, θέλοντας και μη, είναι καταδικασμένες να καταρρεύσουν. Πώς θα βγει απ’ αυτή τη διαδικασία; Έχει τις δυνάμεις και τη θέληση να πιστέψει και να λειτουργήσει σ’ ένα κόσμο που δεν χωρούσε στη μέχρι τώρα λογική της;<br />
Αν και επιστημονικής φαντασίας αυτή η ιστορία θα μπορούσε να διαβαστεί από κάθε φίλο της καλής λογοτεχνίας, αφού δεν καταπιάνεται τόσο με τη μελλοντολογία ή τη μεταφυσική, όσο με τον αγώνα και την αγωνία ενός συνηθισμένου ανθρώπου, που προσπαθεί να προσαρμοστεί σε μια νέα πραγματικότητα.<br />
Το The Stuff that Nightmares Are Made of θα λέγαμε ότι είναι μια ιστορία σε στιγμιότυπα – σε πέντε στιγμιότυπα για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Στο πρώτο δύο έφηβοι, η Μασάκο και ο Μπουνίτσι, νιώθουν τρόμο στη θέα και μόνο μιας παράξενης μάσκας. Μετά έχουμε την ιστορία του Γιοσίο, αδελφού της Μασάκο που φοβάται λέει μια γυναίκα που κρύβεται στο μπάνιο. Στη συνέχεια οι δύο πρώτοι ανεβαίνουν στην κορυφή ενός πύργου με σκοπό να κατανικήσουν ένα αίσθημα υψοφοβίας. Ύστερα το κομμένο κεφάλι ενός άντρα κάνει την εμφάνισή του στο πάτωμα ενός σπιτιού και τελικά στο πρόσωπο της Ετσούκο, παλιάς γνώριμης της Μασάκο, βρίσκουμε τη λύση σε όλες τις φοβίες που τυραννούν την τελευταία. Ο Τσουτσούι, όντως σ’ αυτή την ιστορία μας μιλάει για τα πράγματα από τα οποία φτιάχνονται οι εφιάλτες: παλιές αμαρτίες, ανείπωτα κρίματα, κρυφές ενοχές. Το παρελθόν στοιχειώνει τους ήρωές του και μέσα από την αφήγηση μοιάζει να θέλει να μας πει ότι αν δεν αντιμετωπίσουμε τους δαίμονές μας, αν δεν παλέψουμε μ’ αυτούς, δεν θα μας εγκαταλείψουν ποτέ.<br />
Δυο ιστορίες παράξενες, αλλά που πατούν με το ένα πόδι γερά στην πραγματικότητα – την έξω και τη μέσα μας.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-33844854210585945302011-11-25T02:21:00.000+02:002011-11-25T02:21:36.459+02:00Ryu Murakami – Popular Hits of the Showa Era<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkEEpP_eRm8Or7QJWyVLbMrW-N16Nw0c27n6e0WwU2B2bGcWP21fWVav20LxjfQmeKZ35O1s49LuiTnbnr5mXph0uLlZNLrxEAmVuLB7GNwjW8hWwJFr0yv7x3sl_HQQgT4AAwcCxRuCLG/s1600/popular+hits+of+the+showa+era+ryu+murakami.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkEEpP_eRm8Or7QJWyVLbMrW-N16Nw0c27n6e0WwU2B2bGcWP21fWVav20LxjfQmeKZ35O1s49LuiTnbnr5mXph0uLlZNLrxEAmVuLB7GNwjW8hWwJFr0yv7x3sl_HQQgT4AAwcCxRuCLG/s320/popular+hits+of+the+showa+era+ryu+murakami.jpg" width="210" /></a></div><br />
Το <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Ryu+Murakami&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search" target="_blank">Popular Hits of the Showa Era</a> είναι μια ιστορία για τα νιάτα, τη μοναξιά, την απελπισία που αγγίζει όλο και πιο συχνά τους ανθρώπους του σήμερα, και για την εκδίκηση.<br />
Πρωταγωνιστές εδώ είναι μια παρέα νεαρών, που δεν θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει ακριβώς φίλους, και μια ομάδα γυναικών που όλες έχουν το ίδιο όνομα, Μιτόρι. Οι πρώτοι συναντιούνται μια φορά τη βδομάδα σ’ ένα σπίτι, τρώνε, πίνουν, κάνουν μάτι, όταν η γυναίκα με «το απίστευτο κορμί» εμφανίζεται πίσω από τις κουρτίνες στην απέναντι πολυκατοικία, και πηγαίνουν και τραγουδάνε διάφορα κομμάτια καραόκε, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, σε κάποια ερημική παραλία. Οι τελευταίες, παραπαίουν λίγο-πολύ στα όρια της απελπισίας. Ζουν μοναχικές ζωές, δίχως άντρες και οικογένειες και δεν κάνουν άλλο από το να ελπίζουν ότι κάποτε η τύχη τους θ’ αλλάξει: θα γνωρίσουν κάποιον, θα κάνουν μια νέα αρχή.<br />
Και στη μία και στην άλλη ομάδα, το κυρίαρχο στοιχείο είναι η θλίψη, μια θλίψη που αγγίζει τα όρια του τραγικού και φλερτάρει με την παράνοια. Όλοι και όλες νιώθουν ότι οι ζωές τους δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα, καμία αξία. Οι άντρες κάθονται μαζί, αλλά γελάει ο καθένας μόνος, όποτε του ’ρθει, καθώς ποτέ δεν μπόρεσαν να επικοινωνήσουν πραγματικά μεταξύ τους, αλλά και με τους άλλους. Οι γυναίκες μιλάνε για της ζωής τα βάρη, λένε τα παράπονά τους, αλλά στο τέλος-τέλος δεν είναι τόσο κοντά η μια στην άλλη όσο πιστεύουν, αφού αυτό που τις ενώνει είναι το ίδιο πράγμα που τις χωρίζει κιόλας: η μοναξιά. Η ζωή τους δεν μοιάζει να έχει κάποιο σκοπό.<br />
Η μοίρα όμως κάποια μέρα, ή αν προτιμάτε η ζωή, θα διασταυρώσει τα μονοπάτια των δύο ομάδων και τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν θα είναι τραγικά και κωμικά την ίδια ώρα, καθώς θα οδηγήσει τους πρωταγωνιστές από το ένα άκρο στο άλλο: από την απραξία στη δράση, από τη μεταξύ τους αδιαφορία σ’ ένα κοινό ενδιαφέρον.<br />
Όλα θ’ αρχίσουν όταν ένα πρωινό ο Σουγιόκα, μαστουρωμένος αλλά και εν πλήρη στύση θ’ αποφασίσει να βγει στους δρόμους για αναζήτηση συντροφιάς. Καθώς θα περιφέρεται από δω κι από κει θα συναντήσει μία από τις Μιτόρι, η οποία με το που θα αντιληφθεί τις προθέσεις του θα του κόψει το βήχα. Εκείνος όμως δεν θα μπορέσει να χωνέψει και τόσο εύκολα την απόρριψη από μια γριά, όπως μοιάζει αυτή στα μάτια του, και χωρίς καλά-καλά να καταλάβει πώς συνέβηκε αυτό, τη σκοτώνει.<br />
Τη σκοτώνει, το σκάει και δεν το μετανιώνει. Οι μέρες που θα ακολουθήσουν μάλιστα θα τον κάνουν να νιώσει ακόμη καλύτερα με τον εαυτό του, αφού τα μέλη της ομάδας του θα τον αποθεώσουν, μια και χάρη σ’ αυτόν θα νιώσουν επιτέλους ότι αξίζουν κι αυτοί κάτι. Είναι μάλιστα σίγουροι ότι από τώρα και στο έξης όλα θα πάνε καλά. Το μόνο που κάνουν τους λογαριασμούς τους χωρίς τους ξενοδόχους. Και όταν λέμε «ξενοδόχους» εννοούμε τις Μιτόρι, που αφού θρηνούν τη φίλη τους τραγουδώντας το Stardust Trails, λίγο μετά αρχίζουν να σχεδιάζουν την εκδίκησή τους. Το ένα φονικό λοιπόν ακολουθεί το άλλο και η μια τραγελαφική κατάσταση την επόμενη. Οι δύο ομάδες θα φτάσουν στα άκρα για να πετύχουν τους στόχους τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Εξάλλου τώρα έχουν στόχους, και γι’ αυτούς είναι ίσως το μόνο πράγμα που μετρά.<br />
Ένα καλογραμμένο βιβλίο που μπορεί να διαβαστεί σαν κωμωδία και σαν τραγωδία την ίδια ώρα. Ο Ριού Μουρακάμι ασχολείται για μία ακόμη φορά με την ποπ κουλτούρα της χώρας του, αλλά αναλύει κιόλας τις πολλές παθογένειες της σύγχρονης ιαπωνικής κοινωνίας. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι πρόκειται για ένα μυθιστόρημα διαχρονικό, αφού αν είναι ένα πράγμα το οποίο οι γιαπωνέζοι συγγραφείς αρέσκονταν να κάνουν, αυτό είναι το να μιλάνε για τα αρνητικά χαρακτηριστικά του τόπου τους.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-77479615290097460642011-11-08T03:06:00.000+02:002011-11-08T03:06:06.748+02:00Haruki Murakami – 1Q84<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-PW4uwLov5-DGtLIlw9Ja1GOT3vpg3FyA53FIiZS5dv3PtTCX7tDKIOEl_YxgL_nDB8zOTZcNXhJKP_9A-k3PX5n1kAAuqsosJ8WJTplpJ0oqVm6UacmdytpH_Vkuks87LVSnfBvWrYzZ/s1600/1Q84.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-PW4uwLov5-DGtLIlw9Ja1GOT3vpg3FyA53FIiZS5dv3PtTCX7tDKIOEl_YxgL_nDB8zOTZcNXhJKP_9A-k3PX5n1kAAuqsosJ8WJTplpJ0oqVm6UacmdytpH_Vkuks87LVSnfBvWrYzZ/s320/1Q84.gif" width="224" /></a></div><br />
Επιτέλους ήρθε ο καιρός της Μουρακαμιάδας. Το <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=1Q84+Haruki+Murakami&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search" target="_blank">1Q84</a> ήταν ένα από τα πλέον αναμενόμενα βιβλία της χρονιάς σε ολόκληρο τον κόσμο με αποτέλεσμα να γίνει μπεστ σέλερ στη δύση βδομάδες προτού κυκλοφορήσει. Οι φίλοι του καλού συγγραφέα, όπως θα ανέμενε κανείς το περίμεναν πώς και πώς και τα ξένα φόρουμ πήραν φωτιά. Δικαίωσε όμως τις μεγάλες προσδοκίες; Και ναι και όχι. Πολλοί αναγνώστες θεώρησαν ότι θα μπορούσε να είναι και καλύτερο ενώ και οι συνήθως γενναιόδωροι προς το συγγραφέα αγγλοσάξονες κριτικοί διχάστηκαν, με αποτέλεσμα οι γνώμες τους να φάσκουν και να αντιφάσκουν. Ίσως το γεγονός ότι η κυκλοφορία του στην Ιαπωνία είχε πάρει, όταν κυκλοφόρησε πριν από δύο χρόνια, χαρι-ποτερικές διαστάσεις, να τους προδιέθεσε για κάτι το πραγματικά εξαιρετικό, και το τελικό αποτέλεσμα να τους απογοήτευσε.<br />
Είναι όμως το 1Q84 κάτι το πραγματικά εξαιρετικό; Θα έλεγα όχι. Είναι όμως ένα καλογραμμένο βιβλίο που φωνάζει «Μουρακάμι» και το οποίο μέσω της ιστορίας του μας ταξιδεύει στα γνωστά μονοπάτια της φαντασίας του συγγραφέα. Τα γεγονότα διαδραματίζονται το 1984, σε ένα κόσμο παράλληλο με το δικό μας, τον οποίο μια από τις βασικές πρωταγωνίστριες μετονομάζει 1Q84. Σ’ αυτόν τον κόσμο όλα μοιάζουν τα ίδια με τον κανονικό, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Καταρχήν κάποια ιστορικά γεγονότα που συνέβηκαν από δω δεν συνέβηκαν από κει και το αντίστροφο, ενώ οι στολές και τα όπλα των αστυνομικών είναι επίσης κάπως διαφορετικά. Μα το πιο σημαντικό είναι ότι στον 1Q84 υπάρχουν δύο φεγγάρια: το κανονικό και ένα μικρότερο πράσινο.<br />
Σ’ αυτόν τον κόσμο εισέρχεται φαινομενικά τυχαία η Αομάμι, μια κάπως ιδιόρρυθμη γυναίκα, εκεί γύρω στα τριάντα της, που είναι πλήρους απασχόλησης γυμνάστρια και μερικής απασχόλησης δολοφόνος. Δεν σκοτώνει όμως όποιον κι όποιον, αλλά μονάχα αυτούς που κακοποιούν τις γυναίκες. Και αν και αμείβεται γι’ αυτό, δεν το κάνει για τα λεφτά, αλλά απλά και μόνο επειδή θέλει να καθαρίσει τη γη απ’ αυτά τα καθάρματα. Και στον ένα και στον άλλο κόσμο, η Αομάμι είναι μόνη. Και στον ένα και στον άλλο κόσμο είναι ερωτευμένη μ’ έναν άντρα ονόματι Τέγκο, του οποίου το χέρι κράτησε για μια στιγμή στα δέκα της χρόνια, κάποιον που δεν ξέχασε ποτέ αφού μεγαλώνοντας σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον ήταν ο μοναδικός που της συμπεριφέρθηκε με καλοσύνη.<br />
Ο Τέγκο είναι σήμερα καθηγητής μαθηματικών. Ζει μια συνηθισμένη ζωή, στα όρια της βαρεμάρας. Διδάσκει τρεις ημέρες τη βδομάδα σ’ ένα σχολείο, δουλεύει τα λογοτεχνικά του κείμενα, τα οποία παραμένουν ανέκδοτα και μια φορά την εβδομάδα συναντιέται με την παντρεμένη ερωμένη του και ξεδίνει κάπως. Η ζωή του όμως θα αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη συνταρακτικά όταν ένας εκδότης θα του ζητήσει να ξαναγράψει το βιβλίο μιας δεκαεφτάχρονης κοπέλας που ακούει στο όνομα Φούκα-Έρι. Το κείμενό της είναι άκομψο, σχεδόν παιδικό, αλλά ο μύθος της είναι πολύ δυνατός, κάτι που καθηλώνει τον αναγνώστη. Τώρα ο Τέγκο πρέπει να το ραφινάρει να του δώσει εκείνο το κάτι που χρειάζεται για να το κάνει ευανάγνωστο. Παρά τους αρχικούς του ενδοιασμούς λοιπόν ρίχνεται με τα μούτρα στη δουλειά και τα αποτελέσματα κρίνονται περισσότερο από ικανοποιητικά, καθώς το βιβλίο δεν γίνεται μόνο μπεστ σέλερ, αλλά κερδίζει και το πιο σημαντικό λογοτεχνικό βραβείο της χώρας. Το γεγονός αυτό τονώνει την αυτοπεποίθηση του Τέγκο, αλλά αναστατώνει κιόλας τη μοναχική ζωή του, αφού νέοι άνθρωποι κάνουν ολοένα την εμφάνισή τους γύρω του. Και όσα περισσότερα πάρε δώσε έχει με τον κόσμο, τόσο περισσότερο σκέφτεται την Αομάμι, εκείνο κορίτσι που είκοσι χρόνια πριν του κράτησε το χέρι. Θέλει να τη συναντήσει ξανά, να την ερωτευτεί αυτή τη φορά για τα καλά, αλλά πώς; Πού να τη βρει; Και αν τη βρει τελικά τι θα συμβεί;<br />
Αυτά και άλλα πολλά, σημαντικά κι ασήμαντα, συμβαίνουν στις χίλιες σχεδόν σελίδες αυτού του βιβλίου, που εκτός των άλλων προσπαθεί να ρίξει μια ενδελεχή ματιά στο φαινόμενο των αιρέσεων στην Ιαπωνία, κάτι στο οποίο θα λέγαμε ότι αποτυγχάνει. Σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο θέμα έκανε πολύ καλύτερη δουλειά ο νομπελίστας Κενζαμπούρο Όε στο <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Kenzaburo+Oe+Somersault&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search" target="_blank">Somersault</a> (παρουσίαση <a href="http://jp-literature.blogspot.com/2011/01/kenzaburo-oe-somersault.html" target="_blank">εδώ</a>). Μία ακόμη αδυναμία του βιβλίου είναι η φλυαρία του. Πού και πού ο συγγραφέας αρχίζει να μιλά και να μιλά και να μιλά και σταματημό δεν έχει. Και φυσικά δεν μπορούμε να παραλείψουμε τις επαναλήψεις. Κάποιος μπορεί να διαβάσει τον τίτλο του βιβλίου της Φούκα-Έρι, Air Chrysalis, σε μια σελίδα μέχρι και πέντε φορές, ενώ ο συγγραφέας συχνά πυκνά επαναλαμβάνει κάποιες προτάσεις ή ατάκες, σε μια προσπάθεια προφανώς να υπενθυμίσει στον αναγνώστη κάτι το οποίο διάβασε λίγες παραγράφους πιο πριν. Ποια είναι τα θετικά του 1Q84; Ο μύθος και οι πρωταγωνιστές του. Και οι τρεις ήρωες, με πρώτη και καλύτερη την Φούκα-Έρι θα χαραχτούν καλά στη μνήμη του αναγνώστη. Όχι μόνο για τα πείσματα, τα συναισθήματα και τις ιδιορρυθμίες τους, αλλά και για τον τρόπο που ζούνε και αντιλαμβάνονται τα πράγματα. Η Φούκα-Έρι θα έλεγα ότι είναι με διαφορά ο καλύτερος χαρακτήρας που δημιούργησε ποτέ η φαντασία και η γραφίδα του Μουρακάμι.<br />
Τελικό συμπέρασμα: Ένα καλογραμμένο βιβλίο που σίγουρα θα ικανοποιήσει τους φίλους του συγγραφέα, το οποίο όμως θα ήταν πολύ καλύτερο αν ήταν τουλάχιστον διακόσιες σελίδες πιο μικρό και απέφευγε τις επαναλήψεις. Για τις τελευταίες θα μπορούσε να πει κανείς ότι φταίνε οι δύο μεταφραστές του στα αγγλικά, αλλά δεν πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού όπως ο ίδιος ο συγγραφέας δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του, δούλεψε στενά μαζί τους για το τελικό αποτέλεσμα.<br />
Δεν συνηθίζω να δίνω βαθμολογίες στα βιβλία, αλλά αυτή τη φορά θα το κάνω: 7/10.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-5812101464498063522011-10-26T08:36:00.000+03:002011-10-26T08:36:11.509+03:00Amy Yamada - Bedtime Eyes<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAfq_O1oEobwSMiwC-wAga0ygdMZJ4RK1Yg26dg1TypdAkgx9CW6vRZ-NJ7LgtznoUy3Tr9lKIV06yY4Ks0jfzcCracn_oEb1z0uXUtZ-ScbpAI3eZv_hvCt52U7cHi4GVq1PNzwgBsiMq/s1600/bedtime+eyes+amy+yamada.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAfq_O1oEobwSMiwC-wAga0ygdMZJ4RK1Yg26dg1TypdAkgx9CW6vRZ-NJ7LgtznoUy3Tr9lKIV06yY4Ks0jfzcCracn_oEb1z0uXUtZ-ScbpAI3eZv_hvCt52U7cHi4GVq1PNzwgBsiMq/s320/bedtime+eyes+amy+yamada.jpg" width="198" /></a></div>Τρεις νουβέλες που καταπιάνονται με το θέμα του έρωτα αλλά και τις πολιτισμικές διαφορές ανάμεσα στις φυλές περιλαμβάνει αυτή η <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Bedtime+Eyes&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search">συλλογή</a>. Στην καθεμιά από αυτές τις ιστορίες πρωταγωνιστεί μια νεαρή γιαπωνέζα που διατηρεί μια λιγότερο ή περισσότερο μη συμβατική σχέση με κάποιο αφροαμερικανό. Τα γεγονότα φυσικά διαδραματίζονται στην Ιαπωνία, σε κάποια ανώνυμη πόλη, η οποία όμως διαθέτει μια στρατιωτική βάση.<br />
Η ομότιτλη ιστορία μας μιλά για την Κιμ και τον Κουτάλι. Όχι πως αυτό είναι το όνομά του, απλά τον «βάφτισαν» έτσι οι συνάδελφοί του στρατιωτικοί, επειδή συνηθίζει να κουβαλά πάντα στην τσέπη του ένα ασημένιο κουτάλι. Η Κιμ τον γνωρίζει κάποια βραδιά σε ένα μπαρ όπου έχει πάει με το φίλο της και από την πρώτη κιόλας στιγμή νιώθει μια ζωώδη σχεδόν έλξη προς εκείνον. Έτσι, προτού καν βγει η νύχτα θα κάνει έρωτα μαζί του και σύντομα θα νιώσει ότι ο Κουτάλι είναι το ναρκωτικό της. Η θέα του και μόνο ξυπνά μέσα της τη λαγνεία καθώς την κάνει να νιώθει «σαν βούτυρο πάνω σε ζεσταμένο ψωμί». Εκείνος ωστόσο της κρύβει κάποια μυστικά, τα οποία κάποτε θα βγουν στο φως προκαλώντας την καταστροφή. Ωστόσο δεν θα τον μισήσει γι’ αυτό. «Αν φταίει για κάτι είναι το γεγονός ότι μου έχει χαρίσει αναμνήσεις», σκέφτεται.<br />
Στο The Piano Player’s Fingers διαβάζουμε την ιστορία της Ρουίκο και του Λίροϊ. Η Ρουίκο είναι μια κάθε άλλο παρά συνηθισμένη γυναίκα που της αρέσει να διατηρεί σχέσεις με μεγαλόσωμους και παθητικούς άντρες, τους οποίους της είναι εύκολο να χειριστεί. Τα πράγματα ωστόσο θα αλλάξουν όταν θα γνωρίσει τον Λίροϊ, αφού όσο και να το θέλει, αυτόν δεν μπορεί να τον μεταχειριστεί απλά σαν παιχνιδάκι για τις ορέξεις της. Αν και ο τελευταίος δεν είναι εύγλωττος, κάτι την δένει μαζί του από την πρώτη στιγμή. Ίσως να είναι τα μεγάλα του δάχτυλα που παίζουν με τόση δεξιοτεχνία το πιάνο. Ίσως και να είναι το ότι νιώθει πως «ο Λίροϊ τοποθετήθηκε σ’ αυτή τη γη αποκλειστικά για να την κάνει να νιώθει καλά». Όταν αυτός επιστρέφει στην πατρίδα του εκείνη δεν παύει να τον σκέφτεται, αλλά συνεχίζει να ζει τη ζωή της όπως τη θέλει. Με το γυρισμό του όμως, δύο χρόνια μετά, τα πράγματα αλλάζουν ριζικά, καθώς δεν είναι πια αυτός που ήταν και οι ρόλοι αντιστρέφονται.<br />
Μια ιστορία τραγική είναι το Jesse. Η ιστορία μιας γιαπωνέζας γυναίκας, της Κοκό, ενός αμερικανού άντρα, του Ρικ και του εντεκάχρονου γιου του, Τζέσι. Η Κοκό και ο Τζέσι, όσο κι αν το θέλει η πρώτη, δεν τα πάνε καλά μεταξύ τους. Ο μικρός τη συγκρίνει συνεχώς με τη μητέρα του, μια μητέρα που ο ίδιος είχε επιλέξει να εγκαταλείψει μετά το διαζύγιό της με τον πατέρα του, και πάντα τη βρίσκει λειψή. Κι ας αυτή η μητέρα δεν τον αγαπάει καθόλου. Κι ας η Κοκό κάνει ό,τι μπορεί για να τον κάνει να νιώσει άνετα δίπλα της. Όταν, κάποια φορά, ο Ρικ αναγκάζεται να ταξιδέψει στο Σαν Φρανσίσκο, τους δίνεται η ευκαιρία να έρθουν πιο κοντά. Το μόνο που ο Τζέσι, έχοντας μεγαλώσει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που μισούσαν ο ένας τον άλλο, δεν θα μπορέσει και τόσο εύκολα να νιώσει κάποιου είδους αγάπη για την Κοκό.<br />
Τρεις καλογραμμένες ιστορίες για τον έρωτα και τη λαγνεία, για την πραγματική αγάπη που πολλές φορές ξεγλιστράει μέσα από τα δάχτυλά μας και μας ξεφεύγει, αλλά και για τον αγώνα που πολλές φορές χρειάζεται να δώσει κανείς για να κερδίσει την αποδοχή των άλλων.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-5385158375046251802011-10-18T12:58:00.000+03:002011-10-18T12:58:26.994+03:00Kaori Ekuni – Twinkle Twinkle<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjt2b5G2YHdmxILkuD75pk-C1byiGtowil6Fn5k3TK6LYKj6n8ZvmcrkeqmR_w3BfRIyXGtkqkmvC8xxExQpzTR-zWUA23KxGC9vaGNdhwS_Zk4W6klRuQ15vB4yyD09_TPHVDsseiiyONg/s1600/twinkle+twinkle+ekuni.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjt2b5G2YHdmxILkuD75pk-C1byiGtowil6Fn5k3TK6LYKj6n8ZvmcrkeqmR_w3BfRIyXGtkqkmvC8xxExQpzTR-zWUA23KxGC9vaGNdhwS_Zk4W6klRuQ15vB4yyD09_TPHVDsseiiyONg/s320/twinkle+twinkle+ekuni.jpg" width="225" /></a></div><br />
Το <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=kaori+ekuni&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search">Twinkle Twinkle</a> είναι η ιστορία ενός γάμου που κάθε άλλο παρά συνηθισμένος είναι. Ο Μουτσούκι, ο γαμπρός, είναι αυστηρά γκέι, ενώ η νύφη, η Σιόκο, είναι ψυχολογικά ασταθής και αλκοολική, εξ ου και ο γάμος τους δεν είναι παρά μια φάρσα – ή μάλλον πρόκειται για ένα σώου με πρωταγωνιστές τους ίδιους και θεατές τους γονείς τους, που σχεδόν τους τον επέβαλαν, πιστεύοντας απόλυτα ότι ο θεσμός θα τους έσωζε από τα πάθη τους.<br />
Η συγγραφέας μας δίνει την ιστορία της μέσα από τις πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις των δύο πρωταγωνιστών, σε εναλλάξ κεφάλαια.<br />
Η Σιόκο, που βγάζει τα προς το ζην κάνοντας μεταφράσεις από τα ιταλικά, αποτελεί εξαιρετικό υλικό για ένα συγγραφέα, αφού η προσωπικότητά της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τουλάχιστον… πολύχρωμη. Είναι κυκλοθυμική, ανοιχτόμυαλη, ανασφαλής, αντικοινωνική, κατανοητική, σιωπηλή και ναι, ολίγον τρελή. Της αρέσει να ακούει μουσική και να τραγουδά δυνατά, να κοιτά αμίλητη για ώρες ένα πίνακα και να ποτίζει ένα δέντρο που τους χάρισε ο Κον, ο εραστής του Μουτσούκι, με τσάι και ντοματοχυμό. Η σχέση της με τον άντρα της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πολύ καλή, αφού δεν της ζητά και τίποτα το ιδιαίτερο ο κακομοίρης: μόνο να σιδερώνει τα σεντόνια προτού πάνε για ύπνο.<br />
Ο Μουτσούκι από την άλλη πλευρά είναι ένας καθόλα συνηθισμένος άντρας, εκτός φυσικά από το ότι «δεν είναι άντρας», όπως τον κατηγορεί όταν μαθαίνει την αλήθεια ο πεθερός του. Γιατρός στο επάγγελμα, είναι αυτό που θα λέγαμε «τύπος και υπογραμμός». Είναι μανιακός με την καθαριότητα, καλός επαγγελματίας, πιστός εραστής και με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο αγαπά τη Σιόκο πολύ. Αν και ο γάμος τους έγινε για τα μάτια του κόσμου και μόνο, τον αντιμετωπίζει σαν μια ευλογία. Εξάλλου όπως λέει κι εκείνη: «Σε γάμους σαν και τον δικό μας δεν υπάρχει κάτι το οποίο να φοβάται κανείς».<br />
Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι ακριβώς τέλεια. Ο Μουτσούκι πού και πού αναστατώνεται με τις εκκεντρικότητες και τις εκρήξεις θύμου και θλίψης της Σιόκο, ενώ εκείνη δεν αντέχει καθόλου την τάση του να είναι «πάντα τόσο καλός». Όλα της τα επιτρέπει, όλα της τα συγχωρεί, κι αυτό τη συγχύζει, κι ας του επιτρέπει κι αυτή τα πάντα (να του συγχωρέσει δεν έχει τίποτα, αφού ποτέ δεν την στεναχωρεί).<br />
Η Σιόκο είναι μια απελπισμένη ψυχή που πιστεύει ότι ποτέ δεν θα νιώσει πραγματικά ευτυχισμένη. Ο ψυχίατρος, τον οποίο συμβουλεύεται εδώ και χρόνια, της είπε παλαιότερα ότι ο γάμος θα αποτελούσε τη λύση για τα (ψυχολογικά) προβλήματά της. Τώρα της λέει ότι ένα παιδί θα της προσέφερε την ολοκλήρωση. Το ίδιο πιστεύει και η μοναδική της φίλη η Μιζούχο. Ωστόσο αυτή δεν θέλει παιδί, να γεμίσει το κενό μέσα της θέλει. Εξάλλου, στη σκέψη και μόνο του πόσο κακή μητέρα θα ήταν αν αποκτούσε όντως παιδί, τρομάζει. Πώς να γεμίσει όμως εκείνο το κενό; Πώς να σκοτώσει εκείνο το κάτι που την κάνει να νιώθει μόνη, ακόμη κι όταν βρίσκεται ανάμεσα στο πλήθος; Ο άντρας της πιστεύει ότι πρέπει να βρει εραστή, προσπαθεί μάλιστα να τη βοηθήσει για να το κάνει, ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο τον πρώην φίλο της, τον Χανέκι («Αγαπούσα το σύννεφο της θλίψης που έσκιαζε το μέτωπό του», λέει γι’ αυτόν η Σιόκο), αλλά η λύση που απαιτείται είναι πιο ριζοσπαστική και τελικά είναι εκείνη η ίδια που θα τη βρει. Μια λύση που θα συμπληρώσει και των δυο τους τα κενά.<br />
Αυτό είναι ένα μυθιστόρημα διαφορετικό, ασυνήθιστο, που όμως καταπιάνεται με το πιο συνηθισμένο αλλά και μυστηριώδες θέμα: των ανθρώπων τις ψυχές. Καλογραμμένο και ιδιόρρυθμο, σαν και τους πρωταγωνιστές του, έχει πολλά να πει στο σύγχρονο αναγνώστη.<br />
Τιμήθηκε με το βραβείο Murasaki Shikibu, ενώ ο τίτλος του είναι εμπνευσμένος από ένα ποίημα του Yasuo Irizawa.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-69635543206548296912011-10-04T03:28:00.000+03:002011-10-04T03:28:02.860+03:00Tatsuhiko Takimoto – Welcome to the NHK!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_WbBHA90nJ4qX1-G-KuraKHGvzGr_sH5I0FhrqMmgzn3djdGCR4o9LrSE9eD4G9rbg_78OufekIyxFUndOm7GcdACwheNZP72Bw25p38N3RAlOeN_HnSVl5TYXtK-XrWgq_6JNJvHd1ei/s1600/tatsuhiko+takimoto+welcome+to+the+nhk.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_WbBHA90nJ4qX1-G-KuraKHGvzGr_sH5I0FhrqMmgzn3djdGCR4o9LrSE9eD4G9rbg_78OufekIyxFUndOm7GcdACwheNZP72Bw25p38N3RAlOeN_HnSVl5TYXtK-XrWgq_6JNJvHd1ei/s320/tatsuhiko+takimoto+welcome+to+the+nhk.jpg" width="228" /></a></div>Με το φαινόμενο των χικίκομορι, των γιαπωνέζων νέων δηλαδή που απομονώνονται σε ένα δωμάτιο και δεν έχουν καμία απολύτως επαφή με τον έξω κόσμο, καταπιάνεται αυτό το μυθιστόρημα.<br />
Ο βασικός του πρωταγωνιστής, ο Σατού, είναι ένα άτομο με ιδιαίτερα χαμηλή αυτοπεποίθηση και θεωρεί τον εαυτό του πραγματικά σκουπίδι. Γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι αδύναμος σαν χαρακτήρας, κι όσο κι αν προσπαθεί, όχι και τόσο συχνά εδώ που τα λέμε, να πείσει τον εαυτό του ότι αξίζει κι αυτός κάτι δεν τα πολυκαταφέρνει. Και όλο και πιο πολύ σκέφτεται το θάνατο, αν και «ο καιρός είναι πολύ καλός για να πεθάνω τώρα αμέσως».<br />
Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ζοφερά μέσα στον κλειστοφοβικό του κόσμο. Η αγοραφοβία του παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις και πού και πού νιώθει ότι έχει ξεχάσει πώς να μιλά στους άλλους ανθρώπους. Κάτι πρέπει να κάνει, αλλά τι; Την απάντηση τη βρίσκει πιο εύκολα από τι θα περίμενε κανείς: Πρέπει να τιμωρήσει αυτούς που τον έκαναν αυτό που είναι. Και ποιοι είναι αυτοί; Οι εγκέφαλοι που κρύβονται πίσω από τη δημόσια τηλεόραση της Ιαπωνίας (NHK). Είναι σίγουρος ότι αυτοί φταίνε για όλα, πώς αυτοί δημιούργησαν μια ολόκληρη γενιά από όντα που δεν είναι άνθρωποι αλλά χικικομόρι. Πώς να τους χτυπήσει όμως; Πώς να αποδώσει δικαιοσύνη; Όλο ρωτά τον εαυτό του, αλλά απαντήσεις δεν παίρνει. Είπε κι αυτός μια φορά στη ζωή του να κάνει κάτι και δεν ξέρει πώς να το κάνει.<br />
Ωστόσο, σχεδόν χωρίς τη συγκατάθεσή του, τα πράγματα θ’ αρχίσουν κάποτε και γι’ αυτόν ν’ αλλάζουν. Καταρχήν θα γνωρίσει ένα μυστηριώδης κορίτσι που ακούει στο όνομα Μισάκι, που θα αναλάβει με το έτσι θέλω να τον σώσει από τον εαυτό του. Και μετά, αφού της πει ένα μεγάλο ψέμα, θα αποφασίσει να το μετατρέψει σε αλήθεια, μεταμορφώνοντας τον εαυτό του σε δημιουργό. Με τη βοήθεια ενός παλιού συμμαθητή, που ακούει στο όνομα Γιαμαζάκι, θ’ αρχίσει να δημιουργεί το καλύτερο παιχνίδι ρόλων στην ιστορία της ανθρωπότητας, ένα παιχνίδι ερωτικού περιεχομένου. Αλλά, σαν χικικομόρι που είναι, δεν νιώθει άνετα όταν βρίσκεται ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους και έτσι τα σχέδιά του δεν θα μπορέσουν να υλοποιηθούν και τόσο εύκολα. Τη μια νιώθει καλά, την άλλη χάλια, τη μια συμπαθεί τους νέους και μοναδικούς του φίλους, την άλλη δεν τους αντέχει. Το μόνο που θέλει είναι να τον αφήσουν στην ησυχία του, κι ας ξέρει ότι δεν μπορεί να πολεμήσει τον εχθρό μόνος, κι ας νιώθει ότι χρειάζεται τους άλλους. Άσπρο-μαύρο είναι η ζωή του, με το μαύρο να δίνει όλο και πιο έντονα το παρόν του. Παλιά ένιωθε μόνος μοναχός του, τώρα νιώθει μόνος όταν είναι με τους άλλους. Τι είχαμε, τι χάσαμε δηλαδή. «Ακόμη κι αν συνεχίσω να ζω τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ο πόνος θα παραμείνει».<br />
Ο συγγραφέας κάνει ένα μακροβούτι στα σκοτάδια που κρύβουν μέσα τους οι ήρωές του. Όλοι τους είναι πονεμένοι, όλοι κρύβουν μυστικά και όλοι, μα όλοι, είναι δυστυχισμένοι. Την κάθε ανάσα που ξοδεύουν την ξοδεύουν με κόπο -«Αναρωτιόμουνα κατά πόσο θα συνέχισα να ζω κάθε μέρα, ψιθυρίζοντας στον εαυτό μου ότι δεν αντέχω πια»- και τα όνειρά τους θυμίζουν περισσότερο ψευδαισθήσεις, δημιουργήματα των ναρκωτικών ή μιας αχαλίνωτης φαντασίας. Υπάρχει γι’ αυτούς σωτηρία; αναρωτιέται κανείς. Η αλήθεια είναι ότι για κάποιους από αυτούς μπορεί να υπάρξει, για τους περισσότερους όμως όχι. Η ζωή τους είναι ένα καθημερινό δράμα το οποίο πολλές φορές οι λέξεις απλά αδυνατούν να περιγράψουν.<br />
Όπως διαβάζουμε όταν γράφτηκε αυτό το βιβλίο, πριν δέκα και βάλε χρόνια, στην Ιαπωνία υπήρχαν δύο εκατομμύρια χικικομόρι. Σήμερα λογικά θα είναι πολύ περισσότεροι, ενώ αυτό το φαινόμενο άρχισε να δίνει όλο και πιο έντονα το παρόν του και στις δυτικές κοινωνίες. Ο συγγραφέας μέσα απ’ αυτή την ιστορία δεν προσπαθεί να εξηγήσει το φαινόμενο, αλλά να μιλήσει με άμεσο τρόπο για τον τρόπο ζωής και σκέψης αυτών των ανθρώπων, κάτι που καταφέρνει, παρά τις όποιες αδυναμίες στην αφήγηση.<br />
Από το βιβλίο αυτό που σημείωσε μεγάλη επιτυχία στην Ιαπωνία ξεπήδησαν σαν κλώνοι σειρές από άνιμε και μάνγκα, που μιλούν με άμεσο τρόπο στους νέους της μακρινής χώρας για κάποια θέματα τα οποία λίγο ή πολύ τους αφορούν προσωπικά. Όσοι ενδιαφέρονται για την Ιαπωνία του σήμερα θα βρουν ίσως εδώ πολλές απαντήσεις στα ερωτήματα που τους απασχολούν.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-23437505315994908612011-09-14T05:04:00.001+03:002011-10-10T17:47:16.141+03:00Shuichi Yoshida – Villain<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSZ-WTzhzLTrJZ4o55BZWoB7b4ONHndF9W1KVHju_FgPRa7j1985nnqiaRmcRBm9oFwqr8U9NpQxGyE3g7g0SCDf2fxwuwkE2xOfv2x1D2_ffQ-7-2lWCld1onBhmv_XRV1ZV7HAawv_QD/s1600/shuichi+yoshida+villain.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSZ-WTzhzLTrJZ4o55BZWoB7b4ONHndF9W1KVHju_FgPRa7j1985nnqiaRmcRBm9oFwqr8U9NpQxGyE3g7g0SCDf2fxwuwkE2xOfv2x1D2_ffQ-7-2lWCld1onBhmv_XRV1ZV7HAawv_QD/s320/shuichi+yoshida+villain.jpg" width="208" /></a></div>Όπως και να το δει κανείς τα αστυνομικά μυθιστορήματα των γιαπωνέζων συγγραφέων διαφέρουν πολύ απ’ αυτά των αμερικανών και των ευρωπαίων. Οι ανατολίτες μοιάζουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για την ψυχολογική κατάσταση των εγκληματιών παρά για το ίδιο το έγκλημα και ο Yoshida στο <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Shuichi+Yoshida+Villain&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search">Villain</a> δεν ξεφεύγει από τον κανόνα αυτό. Αντίθετα μας χαρίζει ένα μυθιστόρημα όπου η λύση στο γρίφο δίνεται σχετικά νωρίς, αλλά που καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον μας ζωντανό από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα περιγράφοντας τον έσω κόσμο των ηρώων του, αλλά και τις περιπέτειες δύο από αυτούς.<br />
Όλα αρχίζουν όταν κάποιος ανακαλύπτει το πτώμα μιας νεαρής γυναίκας σ’ ένα απομονωμένο ορεινό αυτοκινητόδρομο. Το όνομα της κοπέλας είναι Yoshino Ishibashi και οι ύποπτοι για τη δολοφονία της είναι δύο. Ο ένας είναι ένας πλούσιος γυναικάς ονόματι Keigo Masuo, με τον οποίο, σύμφωνα με τα λεγόμενα της ίδιας της κοπέλας στις φιλενάδες της, διατηρούσε σχέσεις, ενώ ο άλλος είναι κάποιος κτίστης, ο Yuichi Shimizu, ο οποίος έχει μανία με τα αυτοκίνητα, ενώ του αρέσει κιόλας να γνωρίζει γυναίκες μέσω εξειδικευμένων σελίδων στο ίντερνετ.<br />
Ο συγγραφέας κάνοντας μικρές αναδρομές στην ιστορία των βασικών πρωταγωνιστών, αλλά και της νεκρής κοπέλας, φέρνει στην επιφάνεια σκοτεινά μυστικά και ψέματα και μας μιλά για τη σύγχρονη κοινωνία, στην οποία οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλλα γίνονται όλο και πιο δύσκολες, αλλά και περίπλοκες. Γράφει ακόμη για την αλαζονεία, τη μοναξιά, τη ματαιοδοξία, για τα μεγάλα όνειρα που δεν τους είναι γραφτό να γίνουν πραγματικότητα, για τα διαφορετικά πρόσωπα του έρωτα. Και δεν χαρίζεται στους ήρωές του. Τους ταλαιπωρεί σωματικά, τους βασανίζει ψυχολογικά, μοιάζει να προσπαθεί να τους αναγκάσει με το έτσι θέλω να ρίξουν μια καλή ματιά στον καθρέφτη. Τι θα δουν εκεί; Το σκοτάδι και την απόγνωσή τους.<br />
Ωστόσο το βιβλίο αυτό δεν καταπιάνεται μοναχά με τις ψυχές, αλλά θέτει και ηθικά διλήμματα, μοιάζει να ρωτά τον αναγνώστη: «Ποιος είναι περισσότερο ένοχος, αυτός που σκότωσε και ζει μέσα στις ενοχές, ή αυτός που οδήγησε στο έγκλημα και δεν δίνει μία γι’ αυτό που συνέβηκε;» Το πώς φτάσαμε ως εδώ μοιάζει επίσης να τον απασχολεί, οι σύγχρονες μικρές απελπισίες μας. Ο αγώνας για μια αξιοπρεπή ζωή, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, ο πολιτισμός του γρήγορου σεξ, η απομόνωση, η ανάγκη των ανθρώπων ν’ αγαπούν και ν’ αγαπιούνται.<br />
Θα λέγαμε ότι εδώ δεν έχουμε τόσο πολύ να κάνουμε με ένα αστυνομικό θρίλερ όσο με ένα οδοιπορικό στις ψυχές και στις μικρές, καλές ή κακές, στιγμές κάποιων ανθρώπων, ή ακόμη και μια ιστορία έρωτα με άσχημο τέλος. Όλα έρχονται από κάπου και καταλήγουν κάπου, φαίνεται να λέει ο συγγραφέας. Και για να γίνει πειστικός κάνει αναφορές στις διάφορες μικροϊστορίες που διαμορφώνουν το μέλλον των ηρώων του. Ηρώων που δεν διαφέρουν και πολύ από εμάς. Εκεί που οι αποστάσεις και οι πολιτισμικές διαφορές μας χωρίζουν, η τεχνολογία και τα παγκόσμια συμπτώματα μιας ατέρμονης μοναξιάς μας ενώνουν. Έτσι η εκεί ιστορία μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει εδώ.<br />
Ένα μυθιστόρημα καλογραμμένο και καίριο, που έχει πολλά να πει στο σύγχρονο αναγνώστη.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-86634760074509090562011-08-23T13:41:00.000+03:002011-08-23T13:41:41.340+03:00Haruki Murakami – Pinball, 1973<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwIcZBOwmdfPJJw7WuWmN4U3SkNznPMkqz88FAMNsurd3hGt6i6jrvzTYtb_2UtDiuEAEF8nQCP3SAe331WCPaHAOQBdEBFRS2xXqG6qoBMkEXKrSAT6X94Vxy5h4aEFg-qtiwgj_f6JdQ/s1600/Pinball+1973+Haruki+Murakami.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwIcZBOwmdfPJJw7WuWmN4U3SkNznPMkqz88FAMNsurd3hGt6i6jrvzTYtb_2UtDiuEAEF8nQCP3SAe331WCPaHAOQBdEBFRS2xXqG6qoBMkEXKrSAT6X94Vxy5h4aEFg-qtiwgj_f6JdQ/s1600/Pinball+1973+Haruki+Murakami.jpg" /></a></div>Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο που έγραψε ο Χαρούκι Μουρακάμι και το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε στην Ιαπωνία πριν από τριάντα και πλέον χρόνια, το 1980. Ανήκει στην Τριλογία του Αρουραίου, τα άλλα δύο κομμάτια της οποίας αποτελούν τα Hear the Wind Sing και A Wild Sheep Chase.<br />
Σ’ αυτό το μυθιστόρημα, όπως θα ανέμενε κανείς, ο συγγραφέας καταπιάνεται με μερικά από τα αγαπημένα του θέματα: τη μοναξιά, τον έρωτα και την απώλεια, τη μουσική, τις εμμονές.<br />
Οι ήρωές του είναι δύο: ο αφηγητής του οποίου το όνομα ποτέ δεν μαθαίνουμε και ο Αρουραίος. Παρακολουθούμε τα έργα και τις ημέρες τους μέσα από παράλληλες αφηγήσεις που μας ταξιδεύουν μπρος πίσω στο χρόνο. Τα γεγονότα διαδραματίζονται το 1969 και το 1973 -τα περισσότερα τη δεύτερη χρονιά- και όπως είναι φυσικό, όσο κι αν δεν συμβαίνουν και πολλά, αυτά που συμβαίνουν είναι παράξενα.<br />
Ο αφηγητής, που δουλεύει σαν μεταφραστής, ξυπνά ένα πρωί ανάμεσα σε δυο κοπέλες, που τυγχάνει να είναι αδελφές και μάλιστα δίδυμες. Δεν θυμάται πώς και πότε βρέθηκαν εκεί, αλλά όσο κι αν αυτό τον παραξενεύει στην αρχή, δεν αργεί να το αποδεχτεί σαν ένα απλό δεδομένο της ζωής. Έτσι, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει, αρχίζει να ζει μαζί τους. Το γεγονός αυτό δεν μοιάζει φαινομενικά να επηρεάζει τη ζωή του και σιγά σιγά αρχίζει να θεωρεί την παρουσία τους σαν κάτι το δεδομένο, κάτι που είτε έτσι είτε αλλιώς επρόκειτο να συμβεί. Εξάλλου δεν του γίνονται βάρος. Όλη μέρα είναι στο σπίτι, του καθαρίζουν, του μαγειρεύουν, κάνουν έρωτα μαζί του και ποτέ δεν απαιτούνε τίποτα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Παρ’ όλ’ αυτά δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος, αφού στην σκέψη και στην ψυχή του κόβει ακόμη βόλτες η Ναόκο, μια παλιά αγαπημένη, η πρώτη του πραγματική αγάπη, η οποία είναι τώρα πια νεκρή. Η μορφή της δεν τον εγκαταλείπει ποτέ. Θυμάται τα λίγα που έζησαν μαζί, τις στιγμές που μοιράστηκαν, σκέφτεται όλα αυτά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Την ίδια ώρα όμως τον στοιχειώνει και μία άλλη ανάμνηση: αυτή ενός φλίπερ! Το Διαστημόπλοιο ήταν το αγαπημένο του φλιπεράκι και τώρα αναρωτιέται τι απέγινε, καθώς, όπως λέει, το να το παίζει ήταν το μοναδικό πράγμα στο οποίο ήταν καλός. Το παιχνίδι αυτό σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή για κείνον, μια εποχή που προσπαθεί τώρα μάταια πλην απεγνωσμένα να αναβιώσει.<br />
Ο Αρουραίος από τη δική του πλευρά μοιάζει να ζει μια άχαρη πληκτική ζωή, δίχως κανένα σκοπό. Του αρέσει να ξοδεύει το χρόνο του σε ένα μπαρ, να αμπελοφιλοσοφεί, να περιφέρεται από το ένα μικρό αδιέξοδο στο άλλο. Μέχρι που γνωρίζει μια εξίσου μοναχική γυναίκα, μια μουσικό, που τον υποδέχεται με μεγάλη χαρά στη ζωή και στο κρεβάτι της, αλλά η οποία στο τέλος αδυνατεί να του προσφέρει ό,τι ζητά, αφού ακόμη κι αυτός ο ίδιος δεν φαίνεται να γνωρίζει τι ακριβώς είναι αυτό. Εξάλλου: «Τα καλά ερωτήματα, ποτέ δεν έχουν απαντήσεις», και όσο δεν μπορείς να βρεις τις απαντήσεις δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να περιφέρεσαι από δω κι από κει, μέχρι που να συμβεί κάτι. Κάτι που θα αλλάξει τα πάντα.<br />
Αυτή είναι μια καλογραμμένη ιστορία που θα ικανοποιήσει τους φίλους του συγγραφέα. Ίσως να μην φτάνει στο ύψος των επόμενων έργων του, αλλά δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να ρίξει μια ματιά σ’ ένα από τα κείμενα που αποτέλεσαν τις βάσεις για την οικοδόμηση του μελλοντικού φανταστικού του κόσμου.<br />
lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-80729314150181082792011-08-09T12:49:00.001+03:002011-10-10T17:51:27.824+03:00Natsume Sōseki – Kokoro<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhn-DxCvT6SlvY0yLz-BdYtUV17kJXTdrm0KWF6vslwQr5HAspAvfD4QQRbJUgh8p4x4am1U9u-RwvMEfpJmr5xnEpkHvVlrNbpgQXDXlcla5JVWY46BLIA2yNtjqqnJZRWKi6sCBwtAwXS/s1600/soseki+kokoro.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhn-DxCvT6SlvY0yLz-BdYtUV17kJXTdrm0KWF6vslwQr5HAspAvfD4QQRbJUgh8p4x4am1U9u-RwvMEfpJmr5xnEpkHvVlrNbpgQXDXlcla5JVWY46BLIA2yNtjqqnJZRWKi6sCBwtAwXS/s1600/soseki+kokoro.jpg" /></a></div>Το <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Natsume+S%C5%8Dseki+Kokoro&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search">Kokoro</a> είναι μια ιστορία για την απώλεια, την κάθε είδους απώλεια. Ο συγγραφέας μας αφηγείται τα έργα και τις ημέρες ενός φοιτητή και κάποιου ηλικιωμένου άντρα που ο πρώτος για κάποιο λόγο, που και ο ίδιος δεν μπορεί να καταλάβει, αποκαλεί Δάσκαλο.<br />
Οι δυο τους συναντώνται για πρώτη φορά στη διάρκεια των διακοπών στην παραθαλάσσια περιοχή της Καμακούρα. Ο φοιτητής νιώθει από την αρχή κάτι να τον τραβά κοντά σ’ αυτό τον άντρα και όταν επιτέλους του δίνεται η ευκαιρία του συστήνεται. Οι πρώτες τους συναντήσεις και συζητήσεις κυλούν αμήχανα ή μάλλον επιφυλακτικά. Σαν να προσπαθεί να διαβάσει ο ένας τον άλλο. Ωστόσο όταν επιστρέφουν στο Τόκιο τα πράγματα αλλάζουν καθώς αρχίζει ν’ αναπτύσσεται μεταξύ τους μια στενή φιλία. Ο νεαρός επισκέπτεται συχνά τον άντρα στο σπίτι του, όπου γνωρίζει και τη γυναίκα του, Σιζού, μια κάπως ασυνήθιστη ύπαρξη, και μαζί μιλούν για τα πάντα. Ο Δάσκαλος όμως δεν μοιάζει διατεθειμένος να του προσφέρει τις απαντήσεις στα φιλοσοφικά ερωτήματα που τον απασχολούν, αφού έχει χάσει την πίστη του στην ανθρωπότητα. Το μόνα πράγματα που μπορεί να του χαρίσει είναι τη συντροφιά και τη φιλοξενία του, αλλά και κάποιους αφορισμούς: «Η αγάπη είναι αμαρτία, αλλά είναι επίσης ιερή», «Η μοναξιά είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε (για τις επιλογές μας)».<br />
Για το ποιος στ’ αλήθεια είναι όμως και για τα γεγονότα που τον οδήγησαν σ’ αυτή την ιδιότυπη απελπισία δεν θα του μιλήσει παρά όταν θα είναι πια πολύ άργα. Μέχρι τότε ο νεαρός θ’ αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο και θα επιστρέψει για λίγο καιρό στη γενέτειρά του για να βρεθεί στο πλευρό του ετοιμοθάνατου πατέρα του. Καθώς θα είναι εκεί θα προσπαθήσει να βάλει τις σκέψεις του σε τάξη, αλλά μάταια, αφού το σπίτι του, λόγω κυρίως του κατάκοιτου άντρα, αποτελεί χώρο διερχομένων. Στο μεταξύ θα πεθάνει και ο αυτοκράτορας Μέιτζι, κάτι που θα επιδεινώσει την κατάσταση του πατέρα του, ενώ σύντομα θα τον ακολουθήσει στον τάφο και ο στρατηγός Νόγκι, γεγονός που θα σημάνει το τέλος μιας εποχής. Εκεί όμως που νομίζει ότι τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να γίνουν χειρότερα, λαμβάνει μια μακροσκελή επιστολή από το Δάσκαλο, που από τη στιγμή που πήγε εκεί είχε επιλέξει να τον αγνοεί επιδεικτικά, η οποία άρχιζε ως εξής: «Όταν ετούτο το γράμμα φτάσει στα χέρια σου δεν θα βρίσκομαι πια σ’ αυτό τον κόσμο». Τα λόγια αυτά, όπως είναι φυσικό, τον ταράζουν, αλλά ελλείψει χρόνου δεν θα μπορέσει να διαβάσει σύντομα το υπόλοιπο γράμμα. Όταν το κάνει όμως όλες του οι απορίες θα λυθούν και θα μπορέσει επιτέλους να καταλάβει ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος που αποκαλούσε Δάσκαλο. Η ιστορία του, που καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου, είναι μια ιστορία αγάπης, αλλά και μια ιστορία για τα όνειρα και τη διάψευσή τους.<br />
Αυτό είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία του συγγραφέα που διαβάσαμε, αφού μιλάει με άμεσο τρόπο για τους έρωτες της νιότης, τα απραγματοποίητα σχέδια και τις κατεστραμμένες ζωές. Αλλά και για τις μεταιχμιακές εποχές που χαράζουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στην ιστορία της ανθρωπότητας.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-69155980653510716612011-07-26T13:24:00.001+03:002011-10-10T17:54:37.038+03:00Kobo Abe – The Ark Sakura<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgUw281HUWMWmV0V3cGUNLkvOKRxkD2FxRq6dR8QGdR2yYWqJKlo3yN7W4z7KPU_e6oMI8aoQvP8Asb_TOjpvcwRq_Eimi4KX9h1EL6gA-ej7C697RPF0k98Un891dMWVnNFWdamIiyewp/s1600/kobo+abe+the+ark+sakura.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgUw281HUWMWmV0V3cGUNLkvOKRxkD2FxRq6dR8QGdR2yYWqJKlo3yN7W4z7KPU_e6oMI8aoQvP8Asb_TOjpvcwRq_Eimi4KX9h1EL6gA-ej7C697RPF0k98Un891dMWVnNFWdamIiyewp/s320/kobo+abe+the+ark+sakura.jpg" width="206" /></a></div>Στο <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Kobo+Abe+The+Ark+Sakura&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search">The Ark Sakura</a> βασικός πρωταγωνιστής είναι ένας άντρας που είναι γνωστός σαν ο Τυφλοπόντικας ή απλά σαν το Γουρούνι και ο οποίος προσπαθεί να προσλάβει 385 άτομα, που θα αποτελέσουν τη πλήρωμα της κιβωτού του. Όντας σίγουρος ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει, μοιάζει αποφασισμένος να δώσει τα εισιτήρια επειγόντως σε κάποιους ανθρώπους, κάτι που δεν αποδεικνύεται και τόσο εύκολο. Η τύχη του ωστόσο μοιάζει ν’ αλλάζει όταν γνωρίζει ένα έμπορο εντόμων, σπάνιων και μη. Σ’ αυτόν, τον Κομόνο, θα δώσει το πρώτο εισιτήριο, ενώ άλλα δύο σύντομα θα αφαιρεθούν από την κατοχή του, καθώς θα κλαπούν από έναν ελκυστικό άντρα, που είναι γνωστός σαν ο πρόεδρος, κι ένα όμορφο νεαρό κορίτσι, του οποίου το όνομα δεν θα μάθουμε ποτέ. Και τότε η περιπέτεια αρχίζει. Μια περιπέτεια γεμάτη ευτράπελες καταστάσεις, θεωρίες συνομωσίας, αγωνία, γέλιο και πολλές ανατροπές.<br />
Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας διαδραματίζεται στο εσωτερικό της κιβωτού, που είναι ενσωματωμένη σε ένα βουνό. Εκεί, οι τέσσερις βασικοί πρωταγωνιστές συζητάνε, τσακώνονται, τα βρίσκουν και τα χάνουν. Πρόκειται για τόσο αντίθετους φαινομενικά χαρακτήρες, που η συνύπαρξή τους κάθε άλλο παρά εύκολη θα αποδειχτεί. Ο καθένας με τις ιδιοτροπίες, τα μυστικά και τα ψέματά του. Ο καθένας με τη δική του ατζέντα. Ακόμη και η προοπτική της σωτηρίας δεν φαίνεται να είναι αρκετή για να τους συμφιλιώσει. Στο μεταξύ είναι και κάτι άλλο που ανάβει τα αίματα εκεί μέσα: η ομορφιά της γυναίκας. Η σχέση της με τον πρόεδρο παραμένει αδιευκρίνιστη, ο Κομόνο δεν χάνει την ευκαιρία να της τα ρίχνει, ενώ και ο τυφλοπόντικας, παρά το υπερβολικό βάρος και τη φυσική ντροπαλότητά του, δεν μένει αδιάφορος. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να της βάλει χέρι.<br />
Οι εντάσεις μεγάλες, και θα γίνουν ακόμη μεγαλύτερες όταν ο πρόεδρος θ’ ανακαλύψει ότι στην κιβωτό υπάρχουν κάποιοι κατάσκοποι. Ποιοι είναι και γιατί βρίσκονται εκεί; Και πώς μπόρεσαν να βρουν την είσοδο και να μπουν μέσα αποφεύγοντας όλες τις παγίδες; Αλλά, εδώ που τα λέμε, τα κατάφεραν ο πρόεδρος και το κορίτσι πηγαίνοντας εκεί με ταξί, πώς να μην το κατόρθωναν οι άλλοι;<br />
Όσο περνά η ώρα τόσο περισσότερο και μοιάζει να ξεφεύγει η κατάσταση. Οι ήρωές μας συζητούν αδιάκοπα, συνωμοτούν, βάζουν τρικλοποδιές ο ένας στον άλλο και το φιλοσοφούν. «Έτσι εξελιχθήκαμε από τους πιθήκους: μαθαίνοντας να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας για να ξεφεύγουμε απ’ τις ζόρικες καταστάσεις», λέει ο ένας, ενώ ο άλλος τονίζει ότι: «Η ελευθερία είναι κάτι που πρέπει να ανακαλύψεις μόνος».<br />
Στο μεταξύ στο προσκήνιο εμφανίζονται και κάποια νέα πρόσωπα ή και ομάδες: ο μοναδικός φίλος του Τυφλοπόντικα στον έξω κόσμο, με τον οποίο συνεργάζεται κιόλας σε μια παράνομη επιχείρηση, ο πατριός του, που είναι γνωστός με το παρατσούκλι Επιτιθέμενο Αγριογούρουνο και ο οποίος συνήθιζε να τον κακομεταχειρίζεται όταν ήταν παιδί, μια ιδιόρρυθμη ομάδα οδοκαθαριστών, που αποτελείται από συνταξιούχους άντρες και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι κρύβουν πίσω τους σκοτεινά (προσωπικά) συμφέροντα.<br />
Όπως θα ανάμενε κανείς το μείγμα γίνεται στο τέλος πραγματικά εκρηκτικό, αλλά ο συγγραφέας μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο να διακωμωδήσει την κατάσταση, παρά να αναδείξει τις τραγικές της διαστάσεις. Έτσι μας οδηγεί από φάρσα σε φάρσα, ενώ φαίνεται να μας κλείνει με τρόπο το μάτι και να μας λέει ότι, τελικά τίποτα δεν αξίζει τον κόπο να παίρνει κανείς στα σοβαρά.<br />
Ένα βιβλίο που χαρίζει πολλά χαμόγελα, αλλά και το οποίο σπέρνει στο υποσυνείδητο του αναγνώστη πολλές σκέψεις. Αξιόλογο, από κάθε άποψη.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-36358276616332070082011-06-30T12:01:00.001+03:002011-10-10T17:56:26.881+03:00Haruki Murakami – South of the Border, West of the Sun<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoidYXFhw51d2Nkvv-N7pxyEhyXH3Vp9s1Rxd__JIci5jlJw72oDwBSWFx3ptK4jEmwUNS_e4050PONF4aZiYiff1UygbE8rjvfXl3uF6RDXnaNkzcPeOynq-43FSpy3A88FNTKJumuspv/s1600/south+of+the+border+west+of+the+sun+murakami.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoidYXFhw51d2Nkvv-N7pxyEhyXH3Vp9s1Rxd__JIci5jlJw72oDwBSWFx3ptK4jEmwUNS_e4050PONF4aZiYiff1UygbE8rjvfXl3uF6RDXnaNkzcPeOynq-43FSpy3A88FNTKJumuspv/s320/south+of+the+border+west+of+the+sun+murakami.jpg" width="208" /></a></div>Το <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Haruki+Murakami+South+of+the+Border%2C+West+of+the+Sun&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search">South of the Border, West of the Sun</a> είναι ένα από τα πιο τρυφερά μυθιστορήματα του Χαρούκι Μουρακάμι.<br />
Ήρωάς του είναι ο Χατζίμε, ένας σχετικά επιτυχημένος επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης δύο τζαζ μπαρ, και σχετικά ευτυχισμένος οικογενειάρχης, παντρεμένος με δύο παιδιά. Για να ακριβολογούμε στη ζωή του όλα μοιάζουν σχετικά αφού νιώθει πάντα ότι κάτι του λείπει, κι ας μην ξέρει ακριβώς τι είναι αυτό. Όπως λέει κι ο ίδιος: «Ζούσα τη ζωή κάποιου άλλου και όχι τη δική μου». Έτσι ακριβώς, και μοιάζει να περιφέρεται μόνιμα σε ένα κενό, ενώ: «Ο πραγματικός μου εαυτός είναι μακριά. Δεν φαίνεται στην εικόνα».<br />
Όλα αυτά ωστόσο θα αλλάξουν όταν θα επισκεφθεί ένα από τα μπαρ του η Σιμαμότο, ο παιδικός του έρωτας. Τη θυμάται ακόμη όπως ήταν τότε: ένα μάλλον άχαρο, υπέρβαρο κορίτσι, που λόγω κάποιου προβλήματος συνήθιζε να σέρνει το ένα της πόδι. Α, ήταν και μοναχοπαίδι, όπως κι ο ίδιος, κι αυτό ήταν ακριβώς που έφερε τον ένα κοντά στον άλλο. Ένα τυχαίο άγγιγμα των χεριών τους, είκοσι χρόνια μετά, στοιχειώνει ακόμα τη μνήμη και τις αισθήσεις του. Η Σιμαμότο ωστόσο σήμερα είναι μια εντυπωσιακή γυναίκα, που σε τίποτα δεν θυμίζει τον παλιό της εαυτό. Οι δυο τους συναντιούνται τώρα κάθε τόσο, θυμούνται τα παλιά και μιλούν για το σήμερα – το δικό του σήμερα. Για κάποιο λόγο η γυναίκα δεν θέλει να του πει τίποτα για τη ζωή της, περά από εκείνα τα οποία ήδη γνωρίζει.<br />
Ο Χατζίμε νιώθει ότι μπορεί να μοιραστεί τα πάντα μαζί της, κι ας μην ανταποδίδει την εμπιστοσύνη του με τον ίδιο τρόπο. Μέσα από τις συναντήσεις και τις συζητήσεις τους, μέσα από σκέψεις και παραδοχές, ο άντρας αναπλάθει ένα παρελθόν που περισσότερες πίκρες παρά χαρές κρύβει μέσα του, όπως και το παρόν του άλλωστε, κι ο έρωτάς του γι’ αυτή φουντώνει και πάλι. Οι ενοχές από τα λάθη του χθες τον στοιχειώνουν, απ’ αυτά του σήμερα του κλέβουν ζωή. Μοιάζει να είναι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που δεν θα καταφέρουν να γίνουν ποτέ ευτυχισμένοι. Όμως γιατί; Γιατί είναι έτσι; Γιατί έκανε αυτά που έκανε; Και γιατί αυτός, από όλους τους ανθρώπους, είναι καταδικασμένος να πληγώνει ανεπανόρθωτα τους άλλους, απλά και μόνο με το να υπάρχει;<br />
Η μουσική δίνει δυναμικά το παρόν της, όπως θα ανέμενε κανείς, και σ’ αυτό το βιβλίο. Το πρώτο μέρος του τίτλου μάλιστα είναι παρμένο από ένα παλιό τραγούδι, ενώ το δεύτερο από ένα μύθο για τους αγρότες της Σιβηρίας. Η μουσική ήταν που έφερε κάποτε λίγο πιο κοντά τους δυο τους, αυτή τον βοήθησε να τα βγάλει πέρα στα χαμένα χρόνια της νιότης του (μεταξύ 18 και 30, τα χρόνια της παγωνιάς, της μοναξιάς και της απογοήτευσης), αυτή είναι που του χαρίζει και σήμερα μια πιο άνετη ζωή. Η μουσική, που τον ταξιδεύει και τον πληγώνει, που τον λυτρώνει και δίνει φωνή στα συναισθήματά του.<br />
Πίσω από τη σκιά του καταλυτικού έρωτά του για τη Σιμαμότο, κρύβονται άλλες δύο μορφές: αυτή της γυναίκας του, που έχει ένα φοβερό μυστικό, και της Ιζούμι, με την οποία έκανε τις πρώτες σεξουαλικές ανακαλύψεις και την οποία μαχαίρωσε πισώπλατα όταν δεν του έδωσε ακριβώς αυτό που ζητούσε. Το παρελθόν που σέρνει πίσω του είναι βαρύ και μόνο «αν γίνει ένας νέος άνθρωπος θα μπορέσει να διορθώσει τα λάθη του χθες του». Θα τα καταφέρει όμως;<br />
Ένα καλογραμμένο, πλην μελαγχολικό βιβλίο, που σίγουρα θα ικανοποιήσει τους πολυάριθμους φίλους του συγγραφέα.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-61638046708540973982011-06-23T11:53:00.001+03:002011-10-10T17:59:28.960+03:00Banana Yoshimoto – The Lake<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitQrPV6ttMxh2n5W2q2Vmz7gTRI-LCzYJY2AehXQu5AKrE2d0Mze9IUn7rS1mamy4Cg912t_P9jfGokVhXmUk-j2NOwsl23RfJ_4fazzmMxQmR7lyr0VgIC6O4Nh5kzt54UMk0DwYhEAer/s1600/The+Lake+Banana+Yoshimoto.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitQrPV6ttMxh2n5W2q2Vmz7gTRI-LCzYJY2AehXQu5AKrE2d0Mze9IUn7rS1mamy4Cg912t_P9jfGokVhXmUk-j2NOwsl23RfJ_4fazzmMxQmR7lyr0VgIC6O4Nh5kzt54UMk0DwYhEAer/s320/The+Lake+Banana+Yoshimoto.jpg" width="222" /></a></div>«Πες το απλά, βλάκα», θα μπορούσε να είναι το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει υπόγεια στον αναγνώστη το νέο βιβλίο της Μπανάνα Γιοσιμότο, <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Banana+Yoshimoto+The+Lake&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search">The Lake</a> – όπως και τα προηγούμενα άλλωστε. Η απλότητα είναι ο κανόνας για τη συγγραφέα. Με εξαίρεση το <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Banana+Yoshimoto+Amrita&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search">Amrita</a> τα κείμενά της είναι ολιγοσέλιδα, λένε απλά την ιστορία τους και τη λένε όσο πιο λιτά γίνεται, δίχως λόγια περιττά, αναλύσεις, φτηνούς εντυπωσιασμούς. Και τα θέματα και οι ήρωές της δεν μοιάζουν να αλλάζουν ποτέ, αλλά αυτό δεν σου δίνει την εντύπωση ότι διαβάζεις ξανά και ξανά το ίδιο βιβλίο.<br />
Η ιστορία αυτή καταπιάνεται με ένα έρωτα σχεδόν δυσδιάκριτο, αυτόν της αφηγήτριας Chichiro με τον Nakajima. Πρόκειται για δύο μοναχικούς νέους, που αρχικά συναντιόνται εξ αποστάσεως, παρατηρώντας ο ένας τον άλλο από το παράθυρό του, με ενδιάμεσο έναν ακάλυπτο. Η γυναίκα προσπαθεί να ξεφύγει από τη σκιά της νεκρής της μητέρας, ν’ αποκτήσει δική της ζωή, ενώ ο άντρας απλά προσπαθεί να συνεχίσει να ζει. Κι ο καθένας απ’ αυτούς κουβαλά τα προσωπικά του βάρη. Κι ο καθένας έχει το δικό του ταλέντο. Εκείνη, ζωγραφίζει κατά παραγγελία μεγάλες τοιχογραφίες χαρίζοντας χρώματα σε μια γκρίζα πόλη. Εκείνος, διαθέτει ένα υψηλό δείκτη νοημοσύνης, τον οποίο σκοπεύει να αξιοποιήσει στον τομέα της νανοτεχνολογίας. Οι ματιές που ανταλλάζουν στην αρχή και οι άτυπες χαιρετούρες θα τους οδηγήσουν στη συνέχεια σε μια συνάντηση, που θα αποδειχτεί καθοριστική και για τους δυο καθώς θα βρουν ο ένας στον άλλο τον, κατά κάποιο τρόπο, ιδανικό σύντροφο. Μέσα από τις πράξεις και τις συζητήσεις τους θ’ ανακαλύψουμε κάποιες κρυφές πλευρές των έσω κόσμων τους, αλλά θα ρίξουμε και μια ματιά στη σύγχρονη ιαπωνική κοινωνία: αυτήν της (προ της κρίσης) ευμάρειας, του απολεσθέντος χρόνου, της εμπορευματοποίησης των πάντων.<br />
Καθώς ο άντρας θα βάζει μπρος με τα σχέδιά του, η γυναίκα θα προσπαθεί να ξεκαθαρίσει το μέσα της. Η σκέψη της θα επιστρέφει ξανά και ξανά στη χαμένη μάνα και στον αποξενωμένο πατέρα: «Υποθέτω ότι η μαμά ήταν στ’ αλήθεια τα πάντα για κείνον – ένα λουλούδι που μύριζε ελευθερία», «Η μαμά έμοιαζε με ένα άνθος, που άνοιγε απαλά τα πέταλά του σ’ ένα λόφο, κάπου εκεί έξω».<br />
Οι δύο νέοι, παρά το γεγονός ότι έχουν πια ο ένας τον άλλο, εξακολουθούν να νιώθουν λίγο πολύ μόνοι και απόλυτα εξαρτημένοι από το χθες. Πρέπει να κάνουν κάτι για να ξεφύγουν από τους δαίμονές τους. Αλλά τι; Εκείνος ξέρει πώς να ξορκίσει τους δικούς του, αλλά χρειάζεται τη βοήθειά της για να το κάνει, αφού στο βάθος είναι ένα πολύ φοβισμένο άτομο. Κι εκείνη του τη δίνει. Επισκέπτεται μαζί του δυο αδέλφια, τον Mino και την Chii, που ζουν στις όχθες μιας λίμνης, και όπου βιώνουν μια ανεξήγητη εμπειρία. Η κοπέλα έρχεται για πρώτη φορά σε άμεση επαφή με το παρελθόν του αγαπημένου της, ενώ εκείνος μοιάζει να συμφιλιώνεται επιτέλους μ’ αυτό. Στην κοινή τους ζωή αρχίζει σιγά-σιγά να επικρατεί μια παράδοξη γαλήνη, πολύ διαφορετική από την προηγούμενη, που τους κάνει ν’ ανοιχτούν ακόμη περισσότερο ο ένας στον άλλο, ν’ αρχίσουν να μοιράζονται περισσότερες μικρές ή μεγάλες αλήθειες, να εντοπίσουν τα ελαττώματά τους, να αρχίσουν ν’ αγαπιούνται, κάπως παράδοξα αλλά, αληθινά: «Αυτό ακριβώς σημαίνει το να σε αγαπάει κανείς… το να θέλει να σε αγγίξει, να είναι τρυφερός», αν και, «Αυτό που ένιωθα για κείνον δεν ήταν ακριβώς αγάπη, αλλά περισσότερο κάτι σαν έκπληξη, σοκ ακόμη», αφού «ανέδιδε την ένταση ενός ατόμου, που δεν φοβόταν το θάνατο, στην άκρη του νήματος», που τον κρατούσε ζωντανό.<br />
Το βιβλίο αυτό μιλά, σε τελική ανάλυση, για την ανάγκη του ανθρώπου για αγάπη και συντροφικότητα, αλλά και για τη μοναξιά, που αν δεν την πολεμήσει κανείς μπορεί να γίνει θηλιά και να τον πνίξει. Και, όπως και τα άλλα της συγγραφέως διαβάζεται σαν μια μελαγχολική μπαλάντα, η οποία απευθύνεται σε όλους μαζί και στον καθένα ξεχωριστά, αφού μέσα εδώ μπορεί ν’ ανακαλύψει ο καθείς τη δική του αλήθεια. Απλά, εξαιρετικό!lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-16289397707248371992011-06-14T11:18:00.000+03:002011-06-14T11:18:27.907+03:00Γιασουνάρι Καουαμπάτα – Ομορφιά και θλίψη<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi91ASLuXKstGAzFPBnYlCkMG5qS5fORROD1VCOofwIQ4eh29JTjlEeBG-A5HuRflQhK2mhUabaIWIWHb7ood4bjagmZA2yg-k-u7mls6vJ7XMtmoAgJ3abVnRyaRlDgg40hZJZwqL3JoIH/s1600/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25B1%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25AC%25CF%2584%25CE%25B1+%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2581%25CF%2586%25CE%25B9%25CE%25AC+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25B8%25CE%25BB%25CE%25AF%25CF%2588%25CE%25B7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi91ASLuXKstGAzFPBnYlCkMG5qS5fORROD1VCOofwIQ4eh29JTjlEeBG-A5HuRflQhK2mhUabaIWIWHb7ood4bjagmZA2yg-k-u7mls6vJ7XMtmoAgJ3abVnRyaRlDgg40hZJZwqL3JoIH/s320/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25B1%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25AC%25CF%2584%25CE%25B1+%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2581%25CF%2586%25CE%25B9%25CE%25AC+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25B8%25CE%25BB%25CE%25AF%25CF%2588%25CE%25B7.jpg" width="223" /></a></div>Σ’ αυτό το βιβλίο ο τίτλος τα λέει όλα: Ομορφιά και θλίψη. Η ομορφιά του έρωτα και της νιότης, η θλίψη των γηρατειών και της οριστικής απώλειας.<br />
Ο Καουαμπάτα ή Καβαμπάτα, μας αφηγείται την ιστορία του Όκι, ενός μεσήλικα συγγραφέα, που ακολουθώντας μια παρόρμηση θα ταξιδέψει στο Κιότο, για να συναντήσει μια γυναίκα, την οποία σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια πριν είχε ερωτευτεί. Η Οτόκο τότε δεν ήταν παρά ένα αθώο κορίτσι, ενώ τώρα είναι μια επιτυχημένη ζωγράφος, που ζει με τη μαθήτριά της Κέικο, σ’ ένα σπίτι που νοικιάζει στον περίβολο ενός ναού.<br />
Η συνάντησή τους θα γίνει παραμονές πρωτοχρονιάς, παρουσία της τελευταίας, σ’ ένα εστιατόριο και -χωρίς εκείνη τη στιγμή να το γνωρίζει κανείς απ’ αυτούς- θ’ αποδειχτεί καταλυτική για το μέλλον. Ο Όκι πηγαίνοντας εκεί ονειρεύεται ίσως να αναβιώσει μια παλιά φλόγα, ή απλά να ξαναζήσει το παρελθόν, κι ας είναι παντρεμένος και έχει και ένα γιο, αλλά τις πράξεις της Οτόκο μάλλον ορίζουν κάποια συναισθήματα που κατάφερε να μεταμφιέσει περίτεχνα στο πέρασμα του χρόνου, αλλά όχι και να καταπνίξει.<br />
Τον πιο σημαντικό ρόλο τελικά στην εξέλιξη της υπόθεσης θα διαδραματίσει η Κέικο, μια κακομαθημένη κοπέλα, που είναι όλο ιδιοτροπίες και εκκεντρικότητες, αλλά που με διαβολικά ευφυείς τρόπους θα επιχειρήσει να θέσει τέλος σ’ αυτή την ιστορία, που τόσα χρόνια μετά εξακολουθεί να προκαλεί πόνο στην αγαπημένη της δασκάλα. Καθώς αυτή θα βάζει μπρος με τα σχέδιά της, εμείς θα μαθαίνουμε για το χθες και το σήμερα των αλλοτινών εραστών, μέσα από τις αναμνήσεις τους, τους διαλόγους, αλλά και τις αναφορές σ’ ένα βιβλίο που έγραψε για τη σχέση τους ο Όκι, το οποίο ήταν και το πλέον επιτυχημένο του.<br />
Οι ήρωες εδώ είναι κατά κύριο λόγο δυστυχείς, εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδά τους. Ο Όκι επιμένει να θυμάται τα δήθεν περασμένα μεγαλεία και να ελπίζει ότι θα μπορούσαν να επαναληφθούν. Η γυναίκα του, Φουμίκο, εξακολουθεί να αντέχει τις παρασπονδίες του άντρα της, απλά και μόνο επειδή είναι πια πολύ αργά για να χωρίσουν. Η Οτόκο, παρά το μεγάλο κακό που της έκανε κάποτε παραμένει ερωτευμένη μαζί του, κάτι που την εμποδίζει από το να φτάσει στην τελική κάθαρση. Η Κέικο που, εκτός των άλλων, έχει και μαζοχιστικές τάσεις, δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή της χωρίς την προηγούμενη και θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να της προσφέρει κάτι που εκείνη ποτέ δε ζήτησε. Και τέλος, ο γιος του Όκι, ο Τάιτσιρο, παρά την ομορφιά και τα νιάτα του, ευρισκόμενος κι αυτός σε μια κατάσταση σχεδόν τύφλωσης και απελπιστικής μοναξιάς, θα γίνει άθελά του το πιόνι σε μια σκακιέρα στην οποία υπάρχει ένας και μοναδικός παίχτης.<br />
Η «Ομορφιά και θλίψη» είναι μια καλογραμμένη ιστορία που κάνει μακροβούτι στο σκοτάδι που κρύβουν μέσα τους οι ανθρώπινες ψυχές. Ο συγγραφέας, μέσω της αφήγησης μοιάζει να θέλει να μας πει ότι τα μεγαλύτερα θύματα της κάθε καταστροφής είναι εκείνα που δεν έφταιξαν ποτέ σε τίποτα.<br />
Όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο αυτό είναι το τελευταίο μεγάλο έργο του Καουαμπάτα, αλλά κυκλοφόρησε πολλά χρόνια πριν το θάνατό του. Κάτι που δεν δικαιολογεί τις επαναλήψεις που συναντάμε σ’ αυτό. Δεν ξέρω κατά πόσο ο ίδιος ή οι επιμελητές του αποφάσισαν ν’ αφήσουν το κείμενο ως έχει, αλλά όπως και να το δει κανείς, το να διαβάζεις μέσα σ’ ένα βιβλίο κάποια πράγματα ξανά και ξανά, δεν είναι και ό,τι το καλύτερο.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-54726660209056014732011-06-02T10:33:00.000+03:002011-06-02T10:33:50.514+03:00Γιούκιο Μισίμα – Ο ναός της αυγής<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbNsreiEhLK1u3FZQ2UhjujOk1FRzDP5jpO2_JPRnWNMXNGzA2M33cpjnaql9-evTWi1FZtui9KpHRDRU3-VqWghl0p81E9hxvChdh97_xZLXIRVWAB49WvPAZY9HpQRbLlfWVX3zkCmqS/s1600/%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BF+%25CE%25BC%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25AF%25CE%25BC%25CE%25B1+%25CE%25BF+%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%258C%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B1%25CF%2585%25CE%25B3%25CE%25AE%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbNsreiEhLK1u3FZQ2UhjujOk1FRzDP5jpO2_JPRnWNMXNGzA2M33cpjnaql9-evTWi1FZtui9KpHRDRU3-VqWghl0p81E9hxvChdh97_xZLXIRVWAB49WvPAZY9HpQRbLlfWVX3zkCmqS/s320/%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BF+%25CE%25BC%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25AF%25CE%25BC%25CE%25B1+%25CE%25BF+%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%258C%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B1%25CF%2585%25CE%25B3%25CE%25AE%25CF%2582.jpg" width="217" /></a></div>Στην Ταϊλάνδη, την Ινδία και, φυσικά, την Ιαπωνία μάς ταξιδεύει ο τρίτος τόμος από την τετραλογία της «Θάλασσας της γονιμότητας» του Γιούκιο Μισίμα.<br />
Σ’ αυτό το βιβλίο κεντρικός πρωταγωνιστής είναι (και πάλι, θα λέγαμε) ο δικηγόρος Χόντα, που κυνηγημένος ακόμη από τους δαίμονες, αλλά και τις πεποιθήσεις του παρελθόντος μοιάζει τώρα να βρίσκεται σε μια φάση αναζήτησης. Αφού τον είδαμε στο προηγούμενο βιβλίο να παρατάει την καριέρα του σαν δικαστικού για να αναλάβει την υπεράσπιση κάποιων φανατικών νέων, που λίγο έλειψε να καταφέρουν ένα τρομοκρατικό κτύπημα στην καρδιά της ιαπωνικής κοινωνίας, τώρα τον συναντάμε -επιτυχημένο πια δικηγόρο- να ταξιδεύει στην Μπανγκόκ για λογαριασμό μιας μεγάλης εταιρίας. Πρέπει να επιλύσει ένα νομικό πρόβλημα που προέκυψε με κάποιον από τους συνεργάτες τους και ο ίδιος δεν τρέφει καμία απολύτως αμφιβολία ότι θα τα καταφέρει.<br />
Το ταξίδι αυτό ωστόσο θα ξυπνήσει μέσα του κάποιες αναμνήσεις, θα φέρει στο μυαλό του το θάνατο δύο νέων ανθρώπων και τη σιγουριά ενός από αυτούς ότι θα γεννιόταν ξανά σαν μια πριγκίπισσα στην Ταϊλάνδη. Ο Χόντα, πιστός όσο άλλος κανείς στην ιδέα της μετεμψύχωσης, όταν του δίνεται η ευκαιρία επιδιώκει και επιτυγχάνει μια συνάντηση με την εφτάχρονη πριγκίπισσα Σεληνόφως, που σύμφωνα με τις κακές γλώσσες δεν τα έχει τετρακόσια. Η συνάντηση επιβεβαιώνει τις υποψίες του, αφού πολύ νωρίς του αποδεικνύει ότι όντως είναι η μετεμψύχωση του νεκρού του φίλου, αφού του περιγράφει γεγονότα τα οποία θα ήταν αδύνατον να γνωρίζει.<br />
Ο Χόντα, ταραγμένος αλλά και ανακουφισμένος από την ανακάλυψη, ξοδεύει τον υπόλοιπο χρόνο του στην Μπανγκόκ, περιφερόμενος από τον ένα ναό στον άλλο, μελετώντας τις διαφορετικές εκδοχές του βουδισμού, αλλά και επισκεπτόμενος παρέα με τη μικρή πριγκίπισσα ένα λίγο πολύ εξωτικό προορισμό. Ο συγγραφέας, δοθείσης της ευκαιρίας, κάνει εκτενείς αναφορές στην ιστορία της χώρας, αλλά και της πόλης.<br />
Όταν ο πρωταγωνιστής φέρνει εις πέρας με επιτυχία την αποστολή του εκεί, αποδέχεται με χαρά την προσφορά των εργοδοτών του για ένα ταξίδι. Αναχωρεί λοιπόν για την Ινδία, έχοντας και πάλι κατά νου τις πνευματικές αναζητήσεις. Εκεί έρχεται σ’ επαφή μ’ ένα πολιτισμό πολύ διαφορετικό απ’ αυτόν της γειτονικής χώρας, μαθαίνει αρκετά πράγματα, αλλά φτάνει και σε αρκετές συνειδητοποιήσεις σε σχέση με τη ζωή του.<br />
Επιστρέφοντας στην Μπανγκόκ συναντάει για μια τελευταία φορά την πριγκίπισσα Σεληνόφως, η οποία εκδηλώνει την επιθυμία να ταξιδέψει μαζί του στην Ιαπωνία, κάτι το οποίο φυσικά δεν θα της επέτρεπαν οι δικοί της. Καθώς τα σύννεφα του πολέμου αρχίζουν να εξαπλώνονται πάνω από την Ασία, το 1941, ο Χόντα γυρίζει στη χώρα του.<br />
Εκεί είναι που τον συναντάμε δώδεκα χρόνια μετά, συνταξιούχο πια, να ζει μια ζωή δίχως νόημα και σκοπό. Έχοντας κερδίσει μια δίκη που του έχει αποφέρει πολλά εκατομμύρια σαν αμοιβή, δεν έχει πια ανάγκη τη δουλειά, αλλά και δεν έχει καμία απολύτως όρεξη να δουλεύει κιόλας. Έτσι ξοδεύει το χρόνο του χτίζοντας ένα σπίτι μακριά από την πόλη, περιφερόμενος από το ένα μέρος στο άλλο, έχοντας συζητήσεις με αδιάφορους και μη ανθρώπους, και πάρε δώσε με μερικούς εξαιρετικά εκκεντρικούς χαρακτήρες. Αυτά μέχρι που καταφθάνει στα μέρη του η πριγκίπισσα Σεληνόφως, η οποία με την παρουσία της και μόνο του αναστατώνει την καθημερινότητα. Το μικρό κοριτσάκι που είχε άλλοτε γνωρίσει έχει τώρα μεταμορφωθεί σε μια όμορφη νέα γυναίκα, που ξυπνάει μέσα του τον πόθο. Ο έρωτάς του που παραπαίει ανάμεσα στη μανία και τη διαστροφή, τον κάνει πού και πού να χάνει τα λογικά του, να ενεργεί απερίσκεπτα. Η λύση τελικά στο πρόβλημά του θα δοθεί με τρόπο αρχικά απρόβλεπτο και μετά τραγικό. Ο συγγραφέας μοιάζει να θέλει να μας πει ότι όλη η ζωή του ήρωά του υπήρξε μια παταγώδης αποτυχία. Κι ας υπήρξε ο χρονικογράφος πολλών ζωών.<br />
Συγκρίνοντας αυτό τον τόμο με τους προηγούμενους θα λέγαμε ότι τον βρήκαμε κάπως «βαρετό», μια και σε αρκετά σημεία θυμίζει δοκίμιο. Εδώ ο συγγραφέας μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για τη φιλοσοφία παρά για την πλοκή, γεγονός που αφαιρεί από το κείμενο κάτι από την αναγνωστική απόλαυση. Ωστόσο, υπάρχει η πιθανότητα το τέταρτο βιβλίο να δικαιώσει αυτή του την επιλογή. Θα δείξει.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-60148427564803082892011-05-24T05:24:00.002+03:002011-10-10T18:02:09.768+03:00Yoko Ogawa – The Housekeeper and the Professor<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdPd1D2a9Hod6feyawlJHLCf4xXKX7Q3XxWBdLIRPFyFGUU962GOiRRkaPtAsryyYStart1DvIaRy98KDxh1FmDflxXpcKKHS36WgfCMDSbJxaIx6dDVUNhofqOHRCvTx_xleB2XfQP2to/s1600/ogawa+the+housekeeper+and+the+professor.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdPd1D2a9Hod6feyawlJHLCf4xXKX7Q3XxWBdLIRPFyFGUU962GOiRRkaPtAsryyYStart1DvIaRy98KDxh1FmDflxXpcKKHS36WgfCMDSbJxaIx6dDVUNhofqOHRCvTx_xleB2XfQP2to/s320/ogawa+the+housekeeper+and+the+professor.jpg" width="213" /></a></div><br />
Το <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Yoko+Ogawa+The+Housekeeper+and+the+Professor&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search">The Housekeeper and the Professor</a> είναι η ιστορία ενός καθηγητή, της οικονόμου του και του Ρίζα, του γιου της. Αυτό δεν ήταν το πραγματικό όνομα του μικρού αλλά ο καθηγητής τον αποκαλούσε έτσι, επειδή το κεφάλι του θύμιζε το σύμβολο της τετραγωνικής ρίζας.<br />
Ο καθηγητής ήταν ένας πολύ άτυχος άνθρωπος. Στα νιάτα του υπήρξε διάνοια στα μαθηματικά, κι αν η τύχη του το επέτρεπε θα μπορούσε να γίνει πολύ επιτυχημένος, αλλά και ευτυχισμένος. Ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα ωστόσο, το 1975, ήταν αρκετό για να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή του. Αν και δεν επηρέασε τις πνευματικές του ικανότητες, επέδρασε καθοριστικά στη μνήμη του. Θα λέγαμε ότι ουσιαστικά από εκείνη τη μέρα έπαψε να ζει, αφού δεν θυμόταν τίποτα πια. Οι αναμνήσεις που διατηρεί είναι είτε από το μακρινό παρελθόν ή από τα τελευταία ογδόντα λεπτά που έζησε. Βγάζει την κάθε μέρα περιφέροντας παντού και συνεχώς σημειώσεις, τις οποίες καρφιτσώνει στο κουστούμι του. Αυτές είναι που του λένε τι να κάνει κάθε μέρα, του θυμίζουν ποιοι είναι οι λίγοι άνθρωποι που συναντά, καθορίζουν τις επαναλήψεις του.<br />
Τα πράγματα ωστόσο αλλάζουν λίγο προς το καλύτερο όταν καταφθάνει στο σπίτι του, η νέα οικονόμος, η δέκατη που προσλαμβάνει η κουνιάδα του, που μένει μόνη σ’ ένα σπίτι ακριβώς απέναντι από το δικό του. Η γυναίκα συναντά στο πρόσωπο του καθηγητή έναν δυστυχή αλλά όχι και δυστυχισμένο άνθρωπο, συνηθίζει σιγά σιγά τις διάφορες ιδιοτροπίες του και αρχίζει να τον συμπαθεί όλο και πιο πολύ – ειδικά μετά τη συνάντησή του με τον γιο της. Ο μικρός, για κάποιον λόγο δένεται πολύ με τον παράξενο εκείνο άντρα και κάθεται και ξοδεύει πολλές ώρες μαζί του. Μαθαίνει πράγματα από αυτόν, αλλά προσπαθεί κιόλας να τον καταλάβει. Ίσως να τον θεωρεί, κατά κάποιο τρόπο, ένα υποκατάστατο του πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ.<br />
Παρακολουθούμε πώς εξελίσσονται οι κοινές ζωές των τριών αυτών φαινομενικά αταίριαστων ανθρώπων, μέσα από ένα κείμενο στρωτό με λίγες κορυφώσεις, που μοιάζει να διυλίζει τις ψυχές με μαθηματική ακρίβεια. Η συγγραφέας φτιάχνοντας το ψυχογράφημα του καθηγητή μάς χαρίζει ένα χαρακτήρα ξεχωριστό: κάποιον που είχε τους αριθμούς σαν το μοναδικό του μέσο επαφής με τον έξω κόσμο, που υποστήριζε ότι δεν είναι ντροπή να παραδέχεσαι ότι δεν ξέρεις κάτι, στον οποίο άρεσαν οι σωστοί λάθος υπολογισμοί, που ήταν ερωτευμένος με τους πρωτεύοντες αριθμούς και του οποίου το κορμί καταβρόχθισε ο δαίμονας των μαθηματικών. Η γυναίκα κουβαλά κι αυτή το δικό της σταυρό, τα βάρη από το παρελθόν, ενώ κι ο μικρός μοιάζει να βαδίζει χωρίς ελπίδα στη ζωή και κανένα όνειρο, μέχρι που γνωρίζει τον καθηγητή και μαθαίνει ότι μοιράζονται ένα πάθος: την αγάπη για το Μπέιζμπολ. Οι αριθμοί και το παιχνίδι είναι που θα τους φέρουν πιο κοντά, που θα αναγκάσουν βήμα το βήμα τον απομονωμένο άντρα να βγει από το καβούκι του και να μπορέσει να ζήσει λίγο πιο ανθρώπινα, σ’ επαφή με την απτή, αλλά πολύ μικρής διάρκειας για κείνον, πραγματικότητα.<br />
Μια ιστορία ανθρώπινη, κι ένα κείμενο τρυφερό, πού και πού νοσταλγικό. Κι ένας ύμνος για τους αριθμούς και τα πολλά μυστήριά τους. Αξιόλογο βιβλίο.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-62639830113517703992011-05-13T21:31:00.001+03:002011-10-10T18:05:41.096+03:00Miyuki Miyabe – Crossfire<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIabQsNaszN00lYt5H3lH8JXk75P8knfBUVXJ4ZObZP0Lz_JXLv54uq7e6S0yHSYSXwqrFmqPxX_DRnoO-3cSVHebqkAM6flKxkbMqOrZ9KeN-hOThGUWsgnofIk6HonGMR0FcqYeuLVQA/s1600/miyabe+crossfire.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIabQsNaszN00lYt5H3lH8JXk75P8knfBUVXJ4ZObZP0Lz_JXLv54uq7e6S0yHSYSXwqrFmqPxX_DRnoO-3cSVHebqkAM6flKxkbMqOrZ9KeN-hOThGUWsgnofIk6HonGMR0FcqYeuLVQA/s320/miyabe+crossfire.jpg" width="215" /></a></div>Η Μιγιούκι Μιγιάμπε είναι η μεγάλη κυρία της σύγχρονης ιαπωνικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Τα βιβλία της πουλάνε χιλιάδες αντίτυπα, ενώ μεταφράζονται το ένα μετά το άλλο στα αγγλικά και σε άλλες γλώσσες. Αν δεν κάνω λάθος στα ελληνικά κυκλοφορεί μοναχά το <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Miyuki+Miyabe+All+She+Was+Worth&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search">All She Was Worth</a> με τον τίτλο «Η πύρινη άμαξα». Την παρουσίασή του μπορείτε να τη βρείτε στη διπλανή στήλη. <br />
Στο <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=Miyuki+Miyabe+Crossfire&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search">Crossfire</a> τώρα. Η νεαρή και όμορφη Τζάνκο Αόκι γεννήθηκε με το δώρο ή την κατάρα της πυροκίνησης. Μπορεί, δηλαδή, απλά με τη δύναμη της θέλησής της ν’ ανάβει φωτιές. Εξαιτίας του χαρίσματός της ζει μια μοναχική ζωή, αφού δεν τολμά να αποκαλύψει σε κανέναν το μυστικό της, μια και πολύ πιθανόν να έθετε σε κίνδυνο όποιον τον πλησίαζε. Ωστόσο όσο περνά ο καιρός, τόσο αυξάνεται και η δύναμή της με αποτέλεσμα να νιώθει την ανάγκη να την εκτονώνει όλο και πιο συχνά. Ρίχνει μερικές εκκενώσεις στη μπανιέρα της, ανάβει κερά και τσιγάρα με τη σκέψη της, αλλά αυτά δεν είναι αρκετά. Έτσι, κάθε τόσο, επισκέπτεται ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, όπου υπάρχει μια μεγάλη δεξαμενή, και εκτονώνει εκεί την ενέργειά της. Στην τελευταία της ωστόσο επίσκεψη τα πράγματα δε θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, αφού καθώς είναι έτοιμη να βάλει φωτιά στα νερά, ακούει κάποιους να μπαίνουν στο κτήριο. Κρύβεται και τους παρακολουθεί, αλλά όχι για πολύ αφού, όπως σύντομα θ’ αντιληφθεί, σκοπός τους είναι να σκοτώσουν έναν νεαρό και να θάψουν το πτώμα του εκεί. Λίγο προτού αρχίσει να τους πλησιάζει, με σκοπό να εμποδίσει τα σχέδιά τους, ένας απ’ αυτούς την εντοπίζει, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει μια σκηνή πανικού: ρίχνει τις φωτιές της και καίει τρεις απ’ αυτούς, αλλά ο τέταρτος προλαβαίνει να πυροβολήσει τόσο αυτήν όσο και τον άντρα που έσυραν εκεί μέσα, και να διαφύγει. Η Τζάνκο, φτάνει έρποντας κοντά του, κι εκείνος με την τελευταία του ανάσα της λέει ότι έχουν απαγάγει και την κοπέλα του. Οργισμένη όσο ποτέ άλλοτε, αποχωρεί όπως όπως από τη σκηνή του εγκλήματος, αποφασισμένη να βρει τον τέταρτο άντρα και να τον σκοτώσει, σώζοντας την ίδια ώρα τη ζωή της άγνωστης γυναίκας. Όχι, οι δολοφονίες που ήδη διέπραξε κι αυτή που σχεδιάζει δεν την ενοχλούν καθόλου, αφού δεν τις θεωρεί εκδίκηση, αλλά απονομή δικαιοσύνης. Δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά που παίρνει το νόμο στα χέρια της. «Όποιος προσκολλάται στο κακό με δική του ελεύθερη επιλογή είναι κακός κι ο ίδιος», σκέφτεται. Η ίδια δεν είναι, αφού χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της για το καλό, για να ξαλαφρώσει την κοινωνία από τα διάφορα αποβράσματά της.<br />
Καθώς συμβαίνουν όλ’ αυτά μια ντετέκτιβ της πυροσβεστικής, που είχε διερευνήσει στο παρελθόν ένα παρόμοιο περιστατικό αρχίζει, με τη βοήθεια ενός ιδιόρρυθμου συναδέλφου της, μια έρευνα για ν’ ανακαλύψει ποιος ή ποιοι κρύβονται πίσω απ’ αυτές τις απανθρακώσεις. Ο άντρας της μιλάει για την πυροκίνηση, αλλά δεν μπορεί να χωρέσει στο μυαλό της η ιδέα, τη θεωρεί ένα κακόγουστο αστείο. Κι ας όλα δείχνουν ότι αυτή αποτελεί απτή πραγματικότητα, κι όχι μια απλή θεωρία.<br />
Η Τζάνκο είναι μία από τις καλά «δουλεμένες» ηρωίδες της αστυνομικής λογοτεχνίας. Καθώς παρακολουθούμε τον αγώνα της να επιβιώσει σ’ ένα κόσμο σκληρό, μεταμορφώνοντας το κακό σε καλό, τις μεγάλες πτώσεις και απογοητεύσεις της, τις προδοσίες που υπέστηκε και τις τύψεις που κουβαλά από ένα μακρινό παρελθόν, δεν μπορούμε παρά να τη συμπαθήσουμε. Αν μας θυμίζει κάποια ηρωίδα της δυτικής λογοτεχνίας αυτή είναι η Λισμπέθ Σαλάντερ του Στιγκ Λάρσον. Το μόνο που η Μιγιάμπε είναι πολύ καλύτερη συγγραφέας απ’ τον τελευταίο, και έτσι τα ψυχολογικά της πορτραίτα ξεπερνούν σε επιδεξιότητα τα δικά του.<br />
Ανυπομονώ να πάρω στα χέρια μου και τα άλλα βιβλία της.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5077854317129315271.post-23826941164666116562011-05-05T13:49:00.001+03:002011-10-10T18:10:21.765+03:00Sōseki Natsume – I Am a Cat II<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxHADMdIP15e0KAGvCjbUyz0B1YFvqSSzwTJPckpyC6xvrgR0gq6kmG305ZlUN5Iy6NB9TD8zaBQsoxXnAlG-QTWCXA0V4FqB9GkeDdp-JqAxqja_yxhqfDiNrVTRDHJfGoBnsqfcVOiA-/s1600/soseki+-+i+am+a+cat+II.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxHADMdIP15e0KAGvCjbUyz0B1YFvqSSzwTJPckpyC6xvrgR0gq6kmG305ZlUN5Iy6NB9TD8zaBQsoxXnAlG-QTWCXA0V4FqB9GkeDdp-JqAxqja_yxhqfDiNrVTRDHJfGoBnsqfcVOiA-/s320/soseki+-+i+am+a+cat+II.jpg" width="195" /></a></div>Ο γνωστός γάτος του Σόσεκι συνεχίζει με τις περιπέτειές του και μας χαρίζει πολλές στιγμές απολαυστικής ανάγνωσης. Σημειώνουμε ότι αυτός είναι ο δεύτερος τόμος μιας <a href="http://www.bookdepository.com/search?searchTerm=S%C5%8Dseki+Natsume+I+Am+a+Cat&a_aid=lakisf&a_bid=b7d3496f&search=search">τριλογίας</a>. Τον πρώτο και τον τρίτο δεν τους διαβάσαμε ακόμη απλά επειδή δεν έπεσαν ακόμη στα χέρια μας.<br />
Το βιβλίο αυτό το «καταβρόχθισα» σε μια μέρα, απλά και μόνο επειδή δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ο καλός ιάπωνας συγγραφέας με το εύρος των γνώσεων, αλλά και με το χιούμορ του με κράτησε καθηλωμένο στη θέση μου, και με το μακρύ αόρατο χέρι του με ανάγκαζε πού και πού να κουνώ με κατανόηση το κεφάλι, και άλλοτε να ξεσπώ σε γέλια. Και άλλοι έχουν γράψει ιστορίες με πρωταγωνιστές τα ζώα, αλλά αυτός ο γάτος είναι όλα τα λεφτά.<br />
Καταρχήν είναι φιλόσοφος: «Η παραξενιά δεν είναι παρά μόνο κάποιου είδους οφθαλμαπάτη, δημιουργημένη από την εξαιρετικά μακράς διάρκειας προοπτική του χρόνου». «Οι άνθρωποι με τη δική τους ελεύθερη βούληση αναλαμβάνουν περισσότερες υποχρεώσεις από όσες μπορούν να αντέξουν, και μετά παραπονιούνται επειδή είναι φοβερά πολυάσχολοι». Μετά είναι είρωνας: «Φυσικά μέσα στο κρανίο του, βαθιά κάτω από την πιτυρίδα, πολύ πιθανόν να στροβιλίζονται συμπαντικές αλήθειες, μέσα σε μια καταιγίδα λυσσαλέων πυρκαγιών…». «Σε σύγκριση με κάποιον σαν και μένα, που αγχώνομαι με την παγκόσμια κατάσταση και θρηνώ για την κατάντια της εποχής μας, αυτό το κορίτσι μοιάζει πραγματικά σα νήπιο». «Πρέπει να αγαπάτε ο ένας τον άλλο για όσο καιρό εξυπηρετεί τα προσωπικά σας συμφέροντα». «Μπαίνω στον πειρασμό να εισηγηθώ ότι η ανθρώπινη ιστορία δεν είναι μια ιστορία σάρκας, κόκκαλων και αίματος, αλλά ένα απλό χρονικό ενδυμασιών» Γίνεται σαρκαστικός με τους ιάπωνες και το μιμητισμό τους, αφού δεν μπορούν να κυκλοφορούν γυμνοί στα πάρκα: «Όχι γιατί δεν μπορεί να γίνει αυτό, αλλά απλά επειδή δεν το κάνουν οι ευρωπαίοι».<br />
Ένας γάτος σαΐνι λοιπόν, που κρίνει αμείλικτα την ιαπωνική κοινωνία, που αρέσκεται να ακούει φιλοσοφικές συζητήσεις και να γελά με την ποίηση που γράφουν οι φίλοι του αφεντικού του, που κάνει απόπειρες να γίνει… πραγματικός γάτος, κυνηγώντας στην αρχή μάταια νυφίτσες και στη συνέχεια με επιτυχία σκαθάρια, ακρίδες και αλογάκια της Παναγίας, που ανακαλύπτει σκοτεινά μυστικά και αναλογίζεται τη βλακεία των ανθρώπων.<br />
Ο συγγραφέας μέσω του ιδιόρρυθμου αφηγητή του μας ταξιδεύει σε ένα μικρόκοσμο, κλεισμένο στο περίτεχνο κλουβί του, και αδύναμο να παρακολουθήσει τα γεγονότα που συμβαίνουν έξω από την πόρτα του. Οι ήρωές του, πέρα από το γάτο μας, μοιάζουν λίγο πολύ να περνούν απλά μέσα απ’ αυτό τον κόσμο, δίχως να τον αντιλαμβάνονται. Ο καθηγητής που γίνεται όλο και πιο φτωχός και που τα βάζει όλο και πιο συχνά με τη γυναίκα του και την άγνοιά της. Ο λαμπρός νέος, που ετοιμάζεται να παντρευτεί μια νέα γυναίκα, μόλις τελειώσει τη… μελέτη του, η οποία ίσως να του πάρει και είκοσι χρόνια, μα που έχει ήδη γράψει θεατρικό έργο – ένα μονόπρακτο… χαϊκού. Ένας κεφάτος τύπος που καταφθάνει πάντα στο σπίτι απρόσκλητος και φουντώνει τις συζητήσεις και που καταβροχθίζει δεκάδες πιάτα στην καθισιά του. Κάποιος άλλος που γράφει μια ποιητική συλλογή για την ίδια νέα που αναφέραμε πιο πάνω, αλλά που δεν τα πάει και πολύ καλά με τις αφιερώσεις.<br />
Κάθε σελίδα αυτού του βιβλίου κρύβει και μια μικρή έκπληξη, κάθε έκπληξη κι ένα χαμόγελο. Συστήνεται σαν αγχολυτικό.lakishttp://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.com0